María Arcos. Xa era noite pecha, cando dous golpes fortes e secos a trouxeron ao mundo real. Quen podía ser a aquela hora? Que procuraban dela? Debería ocultarse na penumbra do silencio como se non escoitase nada? Debería pedir axuda? Conseguiría que os que a buscaban marchasen cansos de esperar? Non era tempo de interrogantes, así que, con axilidade, entreabriu o pequeno caixón do vello escritorio e agochou a carta que estaba a punto de rematar. Ninguén tería que lela agás o seu destinatario.

Baixou as escaleiras decidida e forte, pese a intuír que nada bo a esperaba. Abriu a porta e notou a nostalxia da noite percorrer parte do seu novo e esvelto corpo. E, coa friaxe da calma, pousou a mirada naqueles dous monicreques que a observaban. Tiñan a cara medio cuberta mais iso non impediu que os recoñecese. Sabía moi ben quen eran e, sobre todo, sabía que eran uns covardes, uns caguelos, que só cumprían ordes dun malnacido. Hai miradas que fican imborrábeis na memoria.

Presentía que a noite ía ser moi longa, extremadamente longa, dura e cruel, mais non lograrían cambiar a súa forma de pensar e moito menos a de actuar. Non importaba o prezo que houbese que pagar. E aínda que a aterraba permanecer nas entrañas podrecidas daquel sinistro lugar, onde o osíxeno se mudaba en pavor, non ía dar o máis mínimo síntoma de fraxilidade. Resistiría.