Conversas de escaparate. Aniversario

man1Fidel Vidal. -Os ollos cos que me miras non me van facer rir porque ti o pretendas. Non está o forno para bolos nin o día para risas. Os demais poden dicir canto lles veña en gana, as ganas que eu teño de esganarte, por traidor e por falsario. Onte, con todo descaro, ofrecíasme a esperanza dunha vida en común, sen importar nin riquezas nin traballos oficiais que aseguraran un futuro. Só a ilusión dun amor compartido. Ese era o noso combustíbel. Abondaba coa mirada mais non con eses ollos que amosas nestes días, especialmente no día de hoxe, no meu aniversario. Se visto de gala é porque a miña nai así me pariu, disposta e sen complexos. Tombados na praia…

Que o saiban todos: eu non nacín para representar ningunha comedia e menos diante de ignorantes e bufóns como este mozo do que, en mala hora, me namorei. Si, eu namorar eu namorar eu namoreime, eu namoreime na beira do mar. E arestora, aquí ne ven, cavilando neses olliños dispostos a facerse o simpático, agardando benevolencia, que non me falta pero tampouco me sobra. Serei estúpida ou grande de grandeza de espírito, pero estaría disposta a perdoalo cunha soa condición: que se pegase un tiro no cello, no mesmo centro onde o nariz comeza. Exactamente no Porla. Dese xeito el quedaría redimido, e eu aplaudiría tan espectacular xesto e mesmo celebraría o meu aniversario coa súa imaxe na memoria e unha fotografía enriba da torta adornada con vinte velas.

 

2 comentarios en “Conversas de escaparate. Aniversario

  1. “SÍ, el aburrimiento es celestinesco”. Dicía Fernando Díaz Plaja na novela El casado imperfecto. ¿ Cómo empiezan las broncas ?. Puede nacer la tormenta en cielos totalmente serenos. E Jardiel Poncela en outra dicía “El amor entre hombre y mujer tiene dos únicas trayectorias: O empieza en una carcajada para acabar en un sollozo… o empieza con un juramento para acabar con una blasfemia.
    Espero que os namorados na veira do mar, aínda que se movan en lóxicas diferentes, na torta do aniversario as veliñas brillen sen o retrato. Eu un pouco en desacordo con Jardiel e Fernando pensó que, a tenrura é o repouso da paixón.
    Castos biquiños, queridiño Fidel.
    Fagamos coma o xitano cando dicía : ¡ZAPALLO, A LA OLLA PAZ! As veces hai que ir rEnUncIAndO a alguna nimiedade se eso te leva a conseguir algo máis importante.

    1. A tenrura é o repouso da paixón. Unha fermosa frase. mais para haber repouso antes é necesaria a paixón. Se iso é posible. As grandes paixóns -tan propias da literatura amorosa- case sempre acaban (ou unha das partes polo menos), en efecto, en repouso, quer dicir, descansando (en paz). D.E.P.
      Agarimosas apertas e saúde.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *