Os ratos

ratonesFrancisco Ant. Vidal Blanco. Unha desas persoas que non soporta a modificación ou adaptación ós novos tempos das antigas obras e dos vellos costumes que o paso dos anos vai volvendo obsoletos é a tía (solteirona por testana) da miña amiga Xoana Salgueiro. Cando a anciá soubo que a sobriña, tras aprobar unhas oposicións, se ía a vivir co seu mozo, sen vestir de branco nin axeonllarse no altar da Purísima, sopesou a conveniencia de non volver a mirarlle á cara.

Aquela teima dáballe risa á miña amiga, “Tía, hai que ir cos tempos”. E ía falarlle da simboloxía do branco, do dano que fan as supersticións e de canto escravizan as imposicións, pero tamén de que antes de axeonllarse no altar da Purísima as mozas axeonllan, por gusto, pracer e amor no de Venus, esa fermosa deusa de quen, os romanos, procuraban arredar o seu templo dos barrios ricos, para que as rapazas da alta sociedade non se visen influenciadas pola súa libido. Pero non lle dixo nada. Cada quen ten dereito a manter as súas crenzas e opinións. Comprendeu que aquilo que lle inculcaron desde nena era tan inamovible como o equilibrio do universo (que tampouco é tan equilibrado como se pensa). Aínda así, respectar non significa acatar. Niso se diferencia o humanismo do integrismo.

O caso foi que, pretendendo constrinxir á sobriña, a señora, tras ameazar con sacala do testamento sen que a rapaza se inmutase, aíndasabendo que toda maldición só fai efecto cando se cre nela botoulle unha coa suficiente dose de rabia como para asustala e amosar ben ás claras o seu enfado: “Aínda os ratos teñas por compaña”. E tal foi.

Xoana e o mozo foron destinados a un pobo da montaña e escolleron para vivir unha casa de aldea onde, ó mes de estar alí, sentían cada noite carreiriñas polo faiado que, lembrando a bocallada da tía, incrédulos e intrigados, armados de lanterna e vasoira non tardaron en confirmar a temida praga. Comentárono cuns veciños preguntándolles por algún método para erradicalos, xa fose veleno ou garamelo; e todos se estrañaron, pois desde que as casas gardan os comestibles en neveiras xa ninguén ten ratos. Iso era cousa de antes, de cando poñían o froito a secar no faiado, ou cando vacas e galiñas compartían teito coma calquera membro da familia. Daquela Xoana, tras analizar o caso, decatouse de que alí arriba era onde botara a secar unhas castañas que apañara durante un dos seus paseos por un souto de preto da casa.

Evidentemente, a parella discorreu e preparouse para solucionar o problema retirando as castañas esparexidas e tapiando as despensas que os ratos argallaran nalgún oco das antigas paredes, onde se converteran en verdadeiros ocupas. A tía da miña amiga, cando ela comentaba o problema nas sobremesas familiares, ría polo baixo rosmando que era a xustiza divina atendendo a súa súplica, e teimaba Xoana que só fora o seu descoñecemento dos usos do rural. ata formarse dous bandos: ”Fose como fose a maldición cumpriuse”, dicían os que crían no poder de invocación da tía. “Fose como fose, coñecida a causa erradícase o problema”, dicían os outros.

Ó rematar o curso, Xoana decidiu legalizar a súa situación sentimental diante dun xuíz, pero súa tía volveu protestar, “Sen estola nin auga bendita, iso non é voda nin farrapos de gaita”, e aínda sopesou que nova praga lle botaría para facerlle trocar a sala do xulgado pola nave da igrexa.

Polo que puidese ser, Xoana adoptou un gato de mascota.

2 comentarios en “Os ratos

  1. Francisco: Esos ratoncitos tan diminutos e insignificantes, en mi juventud, nos traían por la calle de la amargura. A la mayoría de las mujeres, cada vez que veíamos un ratón de aquí para allá, en casa, nos pasaba por el cuerpo, “un no sé que”… Que lo primero que se nos ocurría, era subirnos a una silla o mesa, chillando nerviosas, pero al mismo tiempo dirigiendo a los más valientes que, esgrimiendo escobas, trataban de alcanzar al ratoncillo, que muchas veces los burlaba. Pero que en otras, acorralado y sacudido por los escobazos… Acababa sin sentido, en el recogedor de casa, o bien “estirando” las patitas por la”malleira”recibida.
    Al final, como bien has dicho, llegaron las neveras y se acabó la familia de los Pérez. Menciono a los Pérez por aquello del “diente” debajo de la almohada.
    Para finalizar, ¿qué voy a decir respecto a las bodas de antes …? Lo mismo que la tia de Xoana: “Sen estola nin auga bendita, iso non é voda nin farrapos de gaita”.
    Me gustó tu historia. Con mucha gracia.
    Desde Palmeira, un abrazo.

  2. Eu non sei si fun vítima dalgunha maldición, porque casei de branco, con esmola e auga bendita pero, o que a mín me ocurreu case foi peor. Fai moitos anos, chegou aquí ao brañal un carpinteiro para tomar unhas medidas duns ventanucos que había no teito. Aos dous minutos de estar no faiado, a mín empezoume a picar todo o corpo e dinme de conta que o pobre do carpinteiro tamén se rañaba; cando miréi para as pernas xa non se me vía a pel; estaba cruñada dunhas pulgas casi do tamaño das moscas. Había no piso unha gaivota morta que era a portadora daquela peste. Baixamos a trompicóns pola escaleira escapando daquela Praga, e cando cheguei a casa do porto metinme na bañeira do cuarto de baño con roupa e todo. O que alí quedou aboiando na auga era algo inaudito.
    Aínda oxe me acordo do pobre carpinteiro que era de Carreira ( ou de por alá ) como chegaría á casa, e co Seat infestado deses invertebrados chupadores, menudo regalo que lle deixou na casa a muller.

    A semana seguinte cando preguntou si estaba o faiado fumigado e recibiu a confirmación, mandou a tomar as medidas das claraboias a un empregado, el, non volveu polo sitio. Fixo como o inventor do supositorio que quixo permanecer no anonimato.

    Un cariñoso abraciño palmeirán, querido Francisco.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *