Burato negro

imagesMarina Losada Vicente. Leva tempo perdendo sangue coas feces. No hospital repróchanlle que non dixese nada. Xulio pregúntase como ía sabelo. A intervención cirúrxica de urxencia fixo que non dera lugar a moita resposta, só un elevar de ombros. O postoperatorio, difícil, permite algunha reflexión por parte dun rapaz de once anos que, por primeira vez, entra no que chaman cuarto de baño. Se as ganas son líquidas, Xulio faino en calquera sitio, con tal de que o regueiro non moleste. De ser sólidas, aínda chovendo ou de noite, sae da casa e vai ao escusado, situado no alto da corte das vacas, ao que se sobe por unha esqueira de man.

Tres paredes sen porta garanten certa intimidade. Dentro, un burato no chan atrincheirado por un banco de madeira para non caer ao precipicio. Como é sabido, nos pendellos non cabe a corrente eléctrica. Límpaste co que atopas e todo se perde nunha negrura de estrume que se baldeira no tempo de estercar as leiras.

Senta no váter e, antes de tirar da cadea,  mira con verdadeira fixación o produto do seu intestino groso -antes tripas-. Sabe que é súa, mais non recoñece a caste daquela dieta branda. Mesmo o cheiro é novo para el.

7 comentarios en “Burato negro

  1. Sé lo que es un “bicheiro” y no creo que el señor Manuel, el sacristán de La Magdalena (A Madanela), se refiriese precisamente a ese artilugio, más bien hiciese alusión al “apagacandeas”. El caso es que a mí me quedó grabado lo de “bispeiro”.
    (Me estoy riendo yo sola, porque se me acaba de ocurrir la idea peregrina de que la palabra en cuestión pudiese hacer referencia a “bispo”).

  2. En mi adolescencia se contaba el chiste de un obispo al que quisieron agasajar de una manera original cuando fue a confirmar a los niños de una aldea de Galicia.
    Al sacristán se le ocurrió que una cosa bien original sería situar a alguien en la parte de abajo del escusado pendiente de la cagada del obispo y, nada más oírla caer, pasar un “vispeiro” (el significado de “vispeiro” o “bispeiro” no lo encuentro en el diccionario, pero así llamaban al artilugio) perfumado por el culo del prelado.
    La idea le pareció buena al cura y fue llevada a cabo.
    El obispo, al sentir aquel roce suave en el trasero, se asomó curioso. Y el sacristán, que no distinguía si lo que veía era culo o cara, pasó de nuevo el “vispeiro” convencido de que al señor obispo le había gustado el invento.
    Seguramente conocerás el chiste: se lo escuché a un sacristán de la zona de Boiro cuando era niña.

    1. Ola, Carmen. Ao lerte veume á cabeza a imaxe dun bicheiro, que é un pau cun gancho na punta. Lévase nas embarcacións de baixura para axudar nas manobras de amarrar o barco ou mesmo cando queren saír de porto, como un brazo longo co que axudarse. Non ten sentido dentro dunha igrexa, polo que pensei nos apagacandeas -ou matacandeas- que se usaban cando eu era pequena, case sempre polo sacristán, para apagar as lámpadas do teito. Máis non sei o que é ese bispeiro perfumado, de roce suave, que pasou por cu e cara -á orde dos factores aquí si que é importante- do bispo. Para que se utilizaba?

  3. El tuyo es puro realismo, querida Marina… Qué recuerdos tan auténticos los de la etapa del escusado de madera con agujero en el centro para colocar las posaderas y una tapa con asa, del mismo material, que encajaba perfectamente en el redondel. Debajo, un montón de excrementos mezclados con el “batume” que se iba añadiendo de cuando en cuando para dar consistencia y enriquecer la mezcla. ¡Qué bien sintetizaban las plantas todo aquello…! El de mi abuela gozaba de puerta con ventanuco de madera.
    Me encantaría continuar con las “historias de excusado” que tu entrada me ha hecho revivir; pero la pandemia, lejos de producirme aburrimiento, me ha creado una serie de obligaciones para las que tengo que distribuir muy bien el tiempo.
    Un abrazo enorme.

    1. O excusado que contas; Carmen, era como o da miña casa, que estaba encaixado no descanso da escaleira. O do relato, é o dunha amiga da infancia. Aínda me parece ver os chanzos da escaleira, feita na propia parede, cubertos de palla.. As táboas de madeira renxendo debaixo dos pés. E o máis insólito para min, era a presenza das vacas debaixo, nas cortes. Por un momento, temín que me lambeses o cu. Bicos

  4. ¡ Claro, como iba a saberlo si el continente no permitía ver el contenido !

    Hace muchos años, andaría yo rondando los quince, fui invitada a una casa en una aldea que dista unos diez o doce kilómetros de Palmeira. Los dueños celebraban sus bodas argentíferas y en pocos eventos gastronómicos disfruté del placer estomacal como aquel día. Su hija, – mi amiga – se empeñó en que pasase la noche con ella y yo rogué a mi madre que me dejase quedar. Así fue, cuando llegó la hora de acostarse quise ir al cuarto de baño que resultó ser exactamente como tú lo describes. Me fui para la cama con la vejiga sin vaciar porque me fue imposible subirme a aquel “cadalso” del asco que me produjo. No pude dormir en toda la noche pensando en que pudiera mojarle la cama mientras dormía, y sobre las seis de la madrugada cuando no pude aguantar más, volví al baño en el que, mientras vaciaba la vejiga, por la boca eché hasta los calostros.
    Cuando llegué a mi casa pensé que nunca me había parecido más deleitoso el campo que cuando he pensado en él desde mi cuarto de aseo.

    Biquiños, querida Marina.

    1. Pasoume algo parecido cando vin da excursión de sexto do instituto de Padrón. Regresamos moi tarde e unha compañeira invitoume a durmir na Trabanca, nun lugar tenebroso na noite, aínda que pola mañá resultou ser moi bonito e cheo de vida. Usei o retrete, si, máis cun desapego … Na nosa casa só facía dous ou tres anos que tiñamos auga corrente e cuarto de baño, máis entrar de noite nun sitio así, no que tes que andar a apalpar para situarte… E o peor esperábame pola mañá. A miña sorpresa foi estar sentada no cagadoiro, que era nun primeiro andar, e ver, desde unha ventá, sen marco de madeira nin cristal, a un home faenando na horta. De certo que non fixo caso de min, máis eu sentinme tan espida que me puxen colorada. Bicos, Magdalena.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *