Mauricia Ces Quintáns. Atrás queda o verán, coa súa calor… As hostes non marcharon. Os romanos seguen inesgotables na procura do ouro dentro da terra. As negras cordilleiras que percorren a chaira dan testemuño vivo da súa afanosa industria. Medulas antigas salpican o solo furado das montañas; abandonadas entre a vexetación, apuntan ao ceo, ás veces azul, ás veces gris, do outono os cumios isósceles
, parcialmente derrubados pola acción da auga. A topografía sobre o terreo marca a “ruina montis” provocada polas galerías. E indica os asentamentos existentes no territorio conquistado: todo infestado por enteiro de campamentos que se estenden ao longo dos vieiros de comunicación máis importantes. Pequenos poboados fican agrupados nas beiras das calzadas, en recintos illados (as aldeas).
A inxente produción que están a acadar os pitoños roedores nas novas vetas semella renderlles pingües beneficios. Iso, engadido ao fallado plan de medidas que resultaron infrutuosas para conter a invasión, inducen a pensar que tampouco o aumento das chuvias freará a intensa actividade extractiva dos toupos. Temo que as escavacións continúen no inverno.
Gustoume o relato Mauricia.
E, pensaches nun gato?
Jatomicho é feliz na súa infelicidade. Non repara niso. Pensa na súa soidade. Só quere mimos, que lle fale, e mía que semella desafiuzado do mundo; un miar que dá arrepíos, para que non marche. Claro que con ese nome, dirás… Penso que da fauna da contorna son a máis inhumana. En fin… Apertas, Ramiro. Grazas.
E continúan, Magdalena. O “xardín” padece de alopecia pandémica. Fun á herba para repoboar as calvas, e resulta que a Terra é fértil: tamén hai grilos coma elefantes que non teñen hora. Cantan día e noite. Uns polos outros, haberá que deixalos que se entendan. A ver se dan co ouro. Daquela fágome de idem. Veño de localizar no Atlas, de Alba Cid, “Instruccións para arrolar… O canón do Sil”. Vai de lexións romanas, trepanación dun monte, túneles dos que nacen fillos, ouro; paralelismos e arrolos.
Cada un ve o que quere ver. E eu atopei un punto común. Un límite fronterizo na distancia.
Xenial o de Clint. Por aquí tamén temos fogueteiros (mecánicos). Cada tanto dispara o estourido. Marchar non marcharán. Pero soa a festa.
Felicita a JM polo idioma.
Apertas, querida Magdalena.
Seguro que as escavacións continuarán no inverno, Mauri.
Eses toupos pitoños que según a fábula trocaron os ollos polo rabo, fan moito mal, pero eles tamén teñen que sobrevivir a cambio da “ruina montium”.
Alá nos Pirineos tiñamos un veciño “Pagés” (labrador) que lle chamabamos “Clint Eastwood”porque sempre andaba ca escopeta ó lombo, metía o canón no burato da toupeira e disparáballe o par de cartuchos que portaba a arma. Eu cando ollaba iso, rezaba pola pobre toupeira, e pés para que vos quero.
Agora aquí, a J M os toupos fano xurar de vez en cando. Menos mal que non ten escopeta.
Moitos biquiños, Mauri. Sempre é un pracer verte por aquí.