María Nieves Palanca González. Ninguén se decatou da súa falta. O señor Manuel non foi cear. Descansaba ou morría estarricado no chan do sollado coa ripa do millo na man. Amadora, a cuñada, muller de rosario cotián, chamou o cura axiña por mor de darlle a unción antes do último bafexo, non fose morrer en pecado, Deus non o quixese. Despois chamou polo médico.
Era tarde cando chegou. Con ollada de profesional avezado, diagnosticou e deu fe do cumprimento:
―Morreu de repente.
Ó día seguinte tocaron a defunto e meteron o señor Manuel no ataúde de carballo que el mesmo fixera cando traballara de carpinteiro. Colocárono no medio da habitación principal para recibir o pésame e as bágoas que o ían levar á sepultura, contento por recibir tanto aprecio.
Amadora sacou o licor café e unhas galletas. Beberon e rezaron ata que a tristura trocou en risas de brincadeiras. Ninguén notou o leve movemento do bandullo do señor Manuel.
Ao día seguinte acudiu tanta xente doutras aldeas que suspenderon o enterro e decidiron que o señor Manuel ben merecía tanto padrenuestro pola salvación da súa alma.
O día do enterro seguía chegando xente e, á vista de que o corpo non se descompuña, decidiron deixar o cadaleito exposto ata que cada visita deixase a súa pregaria e o seu «meu pobre, tan bo como era».
O cura, farto de esperar, marchou e dixo que, cando os berros das carpideiras esgotasen as forzas da gorxa engraxada co licor café, o avisasen para botar os responsos.
Tres días aguantou o corpo do señor Manuel sen dar un chío. Ao cuarto, espertou. Non se soubo se por melloría ou por fartura de padrenuestros e refregas de papos de mulleres barbelas. O caso foi que deu un chimpo e deixounos a todos arrepiados.
Persignáronse sete veces e rezaron tres avemarías. Collérono polos ombreiros e tentaron metelo outra vez no cadaleito.
―É o demo que se meteu nel ―dixeron a coro.
O señor Manuel rexeitounos coma un touro bravío.
―Que carallo facedes! E que pintaba eu metido na caixa? Non vedes que estou vivo! ―Nada… non o crían.
―Deus, lévao!, foi moi bo home!
O señor Manuel correu ao patio, agarrou unha forquita nunha man e unha fouce noutra.
―O que me toque vai ser o primeiro en ir ao nicho, non me tentedes, listo, xa está!
Amadora liscou lixeira a botalos da casa. O cura non tivo enterro, pero dixo que era preciso botar as novenas para que acougase a alma no corpo. Amadora pagou o novenario e o señor Manuel, dende aquela, deixou un ollo medio aberto, un coitelo debaixo da almofada e un espello para que lle comprobasen o bafo se volvía durmir catro días.