Fidel Vidal. -Dá gusto ver tanta xente contemplándonos, mesmo parecen contentos, como se estivesen a punto de iren de vacacións.
-Non veñen por ti, querida amiga, senón pola roupa.
-A maioría son mulleres…
-Mozas.
-E nós aquí plantadas, a xogo con esta ramallada verde.-Vasme pór romántica.
-Romántica ti?
-Florecen as plantas e as árbores cunha boa intención.
-Ti cres que as plantas son quen de teren intencións?
-Naturalmente. As plantas e cantos seres vivos poidas contemplar, sexan vexetais ou criaturas animais. Pertencen ás intencións misteriosas, e non escuras, de Deus.
-E que intencións nos veñen reservando estas estilas a floreceren que tanto nos adornan?
-A de perfumaren o cativo espazo no que nos meteron, e facer un chisco agradábel o tempo que imos permanecer nel.
-Un sitio retirado e, ao mesmo tempo, á vista de todo o mundo.
-Para iso estamos, para que nos vexan.
-Ti cres?
-Para que reparen nos vestidos que levamos postos.
-Daquela, nós non importamos?
-Claro que importamos, pero non por dentro. Só valemos por fóra. Polo demais nada. Nada de nada.
-Nada de nada?
-Só a vida por fóra.
Cuando corto una planta procuro hacerle el menor daño posible, ¡por si acaso…!
El final de tu historia es una excelente metáfora sobre el comportamiento humano.
Estupenda manera de sacarle partido al escaparate.
Un abrazo virtual.
Así me gusta, Carmen, cortar con coidado sen facer dano ou o menos posible. Imaxínate que as plantas puideran berrar. Habería que chamar un profesional ou alguén afeito que non lle afectasen os berros. Ou que pasaría se os peixes puidesen chiar coma os porcos? Quen sería capaz de soportar nos peiraos tanta gritería, e no digamos nas poxas das lonxas. Pero non. Os vexetais, coma os peixes son extremadamente calados e non din outra cousa que zume polas faridas ou agonías baleiras pola boca. Os manequíns tamén pertencen ao mundo dos caladiños.
Semella estarmos nun día triste. Arriba eses ánimos! Outro virtual para ti.
Agora, párome moitas veces diante dos escaparates (cousa que antes pouco facía) e fíxome no tersa que teñan a pel. Vexo o meu reflexo no vidro que me devolve as engurras, e digo: ¡ Qué sorte teñen estas rapazas ! non se muchan.
Se lles entra un mosquito nese pequeño espazo, nen sequera lles taladra as canelas, como me pasou a mín onte, mentres cubría o crucigrama. Nen sequera teñen a necesidade de andar con máscara, porque son inmunes a ese cativo bicho que nos acobarda.
E pensando en todo iso, dígolle adeus cas mans as raparigas que están tan ben conservadas nesa lata de vidro, e volvo a pensar ollando novamente para as miñas mans: ¡ Qué traxedia ! envellecenme as máns, e a sortixa está igual de nova cas rapazas do escaparate.
Moitos castos biquiños, querido Fidel.
O SACÁIS ROPA POR SI ACASO, no escaparate non fai falta mOsqUItErA.
Arestora, Magdalena, moitos dos manequíns están a usar máscaras, non vaia ser que se contaminen do coronavirus. Os coitados! Con isto de quedarmos na casa o máis do tempo, os pobres quedan soliños no escaparate. Día e noite. A vantaxe para os seus donos é que non necesitan mantelos. De aí que abusen tanto deles.
Coidate dos mosquitos, en especial das mosquitas, que disque son as que pican e chuchan.
Castos bicos e castas apertas e castos saúdos.
AFABA ABAFA, EUtrOpIA.