Ruído

ansiedad-al-despertar-socialMauricia Ces Quintáns. Todos os días. Sempre ás 6:30. Espértano na metade do sono. Sempre co mesmo, chas, da luz, cando prende o fluído da enerxía na vea da lumieira. A evacuación ao abismo das excrecencias matutinas da cisterna e a auga da ducha ciscando nos cristais. A caída libre ao desaugue da enxurrada pola baixante. Máis auga discorrer polo lavabo. O flotar de pisadas amortecidas pola nube de xel das zapatillas que desde o baño arrastran os pasos á cociña. A sintonía dunha radio; a salmodia das voces que esfollan as noticias; o irritante cri cri dos grilos a brincaren no medio dos anuncios. O alento rouco do frigorífico polo esforzo en recuperar o frío. O chinchín da culler na cunca e choquelear de louza no vertedoiro. Bater de portas. Renxer de persianas. A chuvia, repicar furando as herbas; e vento ao mar, coma lobo ao axexo ouveando entre os carballos, mesturados, no inverno. Os barcos camiño da lousada se coincide bo tempo, e o tren.

O miar dun gato reclamar comida. Despois, silencio.

Leopoldo axusta a prótese na orella.

E un estertor de chaves exhalan na rañura do pecho. Sempre co mesmo, chas, do portal cando cerra. Todos os días. Sempre ás 7:30.

2 comentarios en “Ruído

  1. Encantada, Magdalena. Con recibimientos así…Grazas. Se me permites, sempre pensó que és un saco sen fondo…
    Pois sí, Magdalena. O ruído atolóndranos. Ruído por todas partes. Non nos deixa ver. Nin oír. Nin escoitarnos. Entender xa non nos entendíamos. Só estamos permanentemente desvelados.
    Será por iso que agora dásenos por escoitar os paxaros, a auga correr polos regos, seguir o movemento das follas das árbores. Mirar o mar, se pode ser… É natural. É o natural. É o más natural. Sempre quedará alguén a quen lle moleste oír cantar o galo. Quitar a boceira coma quen se desprende da asfixia. Fuxir dos cárceres de seguridade para poñ
    ernos a salvo.
    Quedamos á espera de que caía o outro zapato. O primero deixounos en estado de vixilia. A prudencia indica que non debemos confiarnos no civismo nin na urbanidade. Ou tomar un leite con coñac e soñar o que queiramos.
    Apertas, Magdalena. Soña bonito.

  2. Sempre é un pracer atoparche por aquí, Mauri.

    O teu relato fíxome recordar a aquel home que o veciño do piso superior o despertaba todalas noitas as tres da mañá cando viña do traballo. O citado veciño, canso da labor que desempeñaba, ao chegar sentábase na cama, sacaba os zapatos e tiraba con eles de golpe sen pensar na xente que tiña debaixo del.
    Un día, encontráronse os dous vecinos no ascensor e o damnificado, con moi boas palabras díxolle que procurase pousar os zapatos no piso sen facer ruido porque o desvelaba.
    O outro pideu disculpas e prometeulle que nunca máis ocurriría.
    O día seguinte, cando lanzou polo aire o primeiro zapato acordouse, e pousou o outro sen facer ruido.
    O veciño do baixo, estuve toda a noite sen dormir esperando polo golpe do segundo zapato.

    Grazas polo teu magnífico “Ruido” Mauri. Despértanos máis a miudo co teu rumor.

    Biquiños palmeiráns.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *