Conversas de escaparate. Vellos

EA7.tmpFidel Vidal. -Non teño visto manequíns de vellos.

-Nin de vellas. Sobre todo de vellas, que resisten máis. Houbo un tempo que as viúvas formaron asociacións moi activas.

-E os homes asociacións de viúvos?

-Non hai novas de que houbese ningunha.

-Pero o que me estraña é a falta de manequíns nos escaparates.

-Será que non consumen. Abóndalles cunha bata de casa e un traxiño escuro para as ocasións: a voda dunha neta ou o funeral dun colega.

-Como sabes que xa es vello?

-Mirando para min. Cando me vexas gastado polos anos, aplícate o conto. Ti, máis ou menos.

-Xa, pero persoalmente como te vas decatando da propia vellez?

-Hai tres elementos básicos, penso eu, que o anuncian, a saber: lagaña branca, carnes caídas como cortinóns e pelos espesos nas orellas facendo de búcaros.

-Esqueces o pescozo de galiña.

fidel2-O que esquecín, e iso é o síntoma por antonomasia de que te atopas na verdadeira vellez, de que por fin es un auténtico vello, escoiteillo a un deles conversando con outro. Aquí mesmo.

-Non será o tema do sexo?

-Para nada.

-Pois eu pensaba que si.

-O sinal por excelencia é o de pingar o moco.

-Xa será menos.

-Iso explicáballo ao compañeiro de paseo. Mentres non leves o pano de man á man, un aínda vai resistindo. Pero en canto pingas o moco, ai, e o pano deseguido metido no nariz, velaí a imaxe dun vello.

5 comentarios en “Conversas de escaparate. Vellos

  1. Gracias Fidel:
    A mí también me agradó entrar en la Cafetería y encontrarme contigo de nuevo.
    Cierto que gozo de una buena anatomía- imagen diría-, pero desde hace unos años; concretamente desde el 2020, mi SALUD se encuentra un tanto “depauperada”. Aun así, es posible que “xa quiseran outras”, pero también es cierto que, “esas outras”, estarán mucho más “repoludas” que yo.

    Al igual que tu amiga, tengo la edad que aparento. Y que agradezco, cuando me echan los años, porque me dejan por debajo de la edad que realmente tengo.

    El sentido del humor apreciado Fidel, ese nunca me lo sacará nadie. Aunque reconozco que, en el fondo, soy seria. Pero el humor, como bien dices, nos aporta mucho a la salud mental. Y tú de esto estás al día porque, si no recuerdo mal, tu profesión es la Psiquiatría.

    Disfruta de estos soleados días.
    Un cariñoso abrazo desde Palmeira.

  2. Fidel: Mucho me he reído con tus “Conversas de escaparate” sobre os vellos.
    Cierto que una ya entra en el gremio de ese grupo, pero confieso que, ante todo lo que le ocurre a la mayoría que tienen mi edad… Aún “doy el pego”.- Digo esto porque yo todavía no padezco de pingas. (incontinencia urinaria) Y mucho menos, que me “pingue o moco”.
    Procuro, eso sí, volar bajo no vaya a ser que Lorenzo se me acerque mucho y me “chamusque” la poca cera que me queda.
    Carnes caídas como cortinóns…? Déjame ver: bueno, respecto a esto me reservo la opinión.
    Lo que más nos preocupa a la mujer, tal vez sea “o pescozo de galiña”. Ya que es un claro reflejo de la vejez. Y encima que no puedes esconder, sobre todo, en verano. Menos mal que, según las “malas lenguas”, no aparento la edad que tengo. Y eso me consuela. Aunque si he de ser sincera, desde el año pasado… Pingar no me “pinga” nada pero colgar… Lo dicho. ¡¡¡JAJAJA!!!
    Un abrazo desde Palmeira.

    1. Unha ledicia saber de ti, prezada Naty, maiormente que non pingas o moco e que gozas de boa anatomía. Xa quixeran outras. Eu conto cunha boa amiga que cando lle preguntan que cantos anos ten, ela sempre contesta: “Os que aparento”. Pois iso. Temos os anos que aparentamos. Os do calendario pertencen exclusivamente á orde oficial, válida para sacar o narné de conducir, para poder votar, cobrar trienios ou para a xubilación.
      Unha forte aperta e non perdamos o sentido do humor que tanto nos aporta á saúde mental.

  3. Mira que me fixeches rir, querido Fidel!!
    Coma todolos xoves fun a escola da memoria,(unha señal de “tempus fugit”) e non me dou lugar de lerte antes de irme, e fíxeno cando cheguei á casa. Estaba destonando as patacas e acordándome do diálogo dos dous do escaparate, tiven que apretar as pernas mentres me ría, (outra señal da vellez) menos mal que o moco aínda non me pinga.

    Hoxe, ben a escola unha rapaza que está en prácticas acompañando á profesora, e tiñamos que poñer na libreta o ano do nacemento, cando pasou a rapaza a mirar o traballo, o primeiro que se lle ocurreu dicir foi, que eu, era unha desas mulleres de idade confusa. Xa non quixen preguntar si eso era bo ou era malo, pero cando estaba destonando as patacas e tiven que facer tal exercicio, pensei en Icaro cando comprobou na carne propia que non hai máis cera que a que arde.

    Moitos castos biquiños, querido Fidel.

    OIR A DARÍO EsqUIlAdO.

    1. Encántame o da idade confusa, con fusas, corcheas e semicorcheas. Respecto da cera, non é verdade que non haxa cera que a que arde. Lembro na Pobra do Deán, polo Nazareno, montes de velas sen arder, á espera da poxa. Mais é certo que en canto se prende daquela si, aí vale só a que vai arder.

      Mando de volta cast(r)os biquiños. Saúde.

      A TROPA NON APORTA sen pErsUAsIÓn

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *