Galicia e os galegos na poesía castelá CL. Garci Sánchez de Badajoz

descargaRomán Arén. Se establecésemos un índice de cales son os escritores galegos en castelán máis famosos, probablemente citariamos a Valle-Inclán e a Cela, a Emilia Pardo Bazán e a Torrente Ballester, a Cunqueiro e a Rosalía, a Feijoo e a Concepción Arenal, a Valente e pouco máis. E, sen embargo, esqueceriamos a moita sona que tiveron algúns escritores medievais como Macías Rodríguez do Padrón. No caso do primeiro a fama é maior cá obra e a súa lenda amorosa anda nos versos de Mena e Gregorio Silvestre, no teatro e na novela de Larra, en Diego de San Pedro e en Villena, no teatro de Lope e Romero Larrañaga, en Quevedo e Calderón e noutros autores. Só outra figura medieval é tan famosa entre os galegos: Inés de Castro, a de reinar despois de morrer. E Macía aparece tamén en Garci Sánchez de Badaxoz, que nacera en Écixa cara á 1460 e que debeu de falecer contra 1530. Aínda que gabado polas súas cancións, dicires e vilancicos, no seu tempo foi famoso polo Infierno de amor, de onde son estes versos, xa divulgados por Teodosio Vesteiro Torres:

En entrando, vi asentado/en una silla a Macías,(de las heridas llagado/que dieron fin a sus días,(y de flores coronado./En son de triste amador/diciendo con gran dolor/(una cadena al pescuezo)/de su canción el empiezo:/<Loado seas, amor,/por cuantas penas padezo>.

Mais non é só Macías o lembrado, xa que Sánchez de Badaxos alude tamén a outro escritor galego medieval, o autor do Siervo libre de amor, Juan Rodríguez do Padrón:

Vi también a Juan Rodríguez/del Padrón decir penado:/<Amor, ¿por qué me persigues?/¿No basta ser desterrado?/¿Aun el alcance me sigues?>/Este estaba un poco atrás,/pero no mucho, compás/de Macías padesciendo,/su misma canción diciendo:/<Vive leda si podrás/y no penes atendiendo>.

Rodríguez del Padrón foi elevado a personaxe narrativo por Otero Pedrayo en Las palmas del convento.

Pero Macías e Rodríguez do Padrón non eran os únicos poetas galegos lembrados por Sánchez de Badajoz, e así, nese inferno de amor, viu tamén ao vizconde de Altamira:

Vi también andar penando/el vizconde de Altamira;/en amores contemplando,/de rato en rato sospira,/muy a menudo hablando,/diziendo con gran tristura:<Aved un poco mesura,/no me deis ya más cuidados;/que bien bastan los pasados,/señora de hermosura,/guía de los desdichados>.

Pero tamén ten presente ao irmán do de Altamira, Luís de Viveiro:

Vi a don Luis arder,/su hermano en llamas/de amores.

Os eruditos, se queren saber máis de Sánchez de Badajoz teñen mesmo en inglés a obra que lle dedicou Patrick Gallagher en 1968 The life and works of Garci Sánchez de Badajoz (London, Tamesis Book).

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *