En memoria de Charlie Watts

Charlie_Watts_Berlinale_2008_croppedGonzalo Trasbach. Como seguramente todos saiban, o pasado 24 de agosto deste 2021 de gloria faleceu Charlie Watts (Londres, 1941), o emblemático batería dos Rolling Stones. Da man dun dos fundadores do mítico grupo londiniense, Brian Jones, entrou a formar parte da banda no 1963, onde ficou até a súa morte. Antes xa finara Jones, quen apareceu misteriosamente afogado na piscina da súa casa un 3 de xullo do 1969, cando só contaba con 27 anos. A este substituíuno un estilista coma Mick Taylor, un brillante alumno de John Mayall que deixou a agrupación no ano 1974, cinco despois da súa incorporación. E a este, Ron Wood. Cando se deu a noticia de que as súas británicas “Maxestades” estaban preparando unha xira por Estados Unidos, anunciouse que Watts ía  quedar fóra por vez primeira tras cincuenta e oito anos de constante fidelidade por mor de terse que someter a unha operación cirúrxica.

 Na memoria do talvez máis elegante, sereno e discreto home da banda, querémoslle render unha curta e sentida homenaxe cun pequeno comentario sobre un dos mellores discos dos Stones, para lembrar unha persoa que, aparte da súa paixón pola música, tiña outra que fala do seu distinguido gusto pola beleza rural, a crianza de cabalos de raza. O disco que eliximos, coincidindo co seu finamento, acada este mesmo curso o seu 50 aniversario: “Sticky Fingers” (1971), álbum que foi editado cunha portada provocadora e que leva a firma do artista neoiorquino Andy Warhol.

Para empezar, resaltar que no mundo do rock, o LP é unha xema moi valiosa, unha xoia alucinante na que brillan os ritmos negroides e relocen estelas de blues mesturadas cun country desvariado. Todos estes sons están ensamblados con materiais alucinóxenos e cun convulso desexo sexual. Falamos dunha travesía sonora impresionante, adornada con agudos riffs eléctricos  e baladas dun fondo calado emocional.

Ademais dos compoñentes habituais da banda naqueles tempos, nesta obra interveñen o saxo de Bobby Keys, os pianos de Ian Stwar, Jack Nietzsche, Jim Prince, Nicky Hopkins, a guitarra de Ry Cooder, as cordas de Paula Buckmaster, a percusión de Jimmy Miller, e tamén colabora co seu órgano Billy Preston; o amigo dos Beatles participa na maxistral Can’t You Hear Me Knocking, sete minutos de hardrock e blues funky.

charlie-wattsConta o disco cun puñado de pezas memorables no numeroso repertorio dos Stones. Entre outras: Brown Sugar, Sister Morphine (composta con Marianne Faithfull), Bitch, Dead Flowers ou xa a citada Can’t You Hear Me Knocking.

Bitch arranca cun ardente e fogoso Jagger dicindo <Síntome mal, desconcentrado, desaliñado. Cando escoito o teu nome, babexo coma o can de Paulov. Estou cacheiro, móvome coma un semental…>. Se letras coma esta escandalizaban as mentes ben pensantes daquela época, agora seguen escandalizando as mentes contemporáneas que se consideran a alternativa do poder de sempre. Paradoxos da vida.

Mesmo este Watts que se mantivo unido á sua muller, Shirley Ann Sheperd, coa que casou no 1964 e coa que tivo unha filla, Serafina, que lle deu unha neta, logo da súa morte continúa velando polos capos da banda, Jagger e Richard’s, que apelan á súa figura para manterse firmes na súa idea de realizar a xira por Estados Unidos e para xustificar o soster en pé un chiringuito que hai anos pide a berros un derribo pola forza ou un peche por liquidación. Amigo Charlie, tiñas moita razón: <A vida extínguese sen fogos artificiais>.

3 comentarios en “En memoria de Charlie Watts

  1. Querido Gonzalo: Después de leer tu extensa entrada dedicada a la memoria de Charlie Watts, me uno a lo escrito por Magdalena que siempre tiene la respuesta adecuada.

    De los Rolling Stones conservo algunos microsurcos. Finalizadas las vacaciones procuraré escuchar alguno. Sabes que lo hago cuando leo tus artículos.

    Felices sueños-

  2. Bos días , querido Gonzalo:
    Sabendo de antemán que cando se morra van a escribir cousas tan fermosas de un, xa se desexa ir para o outro mundo canto antes.
    Que sorte a de Charlie, vivir rodeado de fama toda a sua vida, e agora atoparse cun “epitafio” así de exquisito dun fan tan afamado como ti o eres.
    Unha aperta, querido Gonzalo. Un pracer.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *