Marina Losada Vicente. A fotografía, en branco e negro, era a mellor dunha exposición que contaba cun cento de rostros enmarcados, repartidos entre vinte taboleiros, traballo fin de curso dun grupo de afeccionados ás cámaras convencionais, aquelas con rollo de negativos. Antes de escollela para o panel central, alumnado e mestre encomiaron o enfoque, a técnica, a luz. Premiaron sobre todo a humanidade que transmitía. Unha foto roubada ao azar, que parecía un posado! Natural. Plástica. Tenra. Para quen as coñecía, unha mirada nova sobre as protagonistas do cadro, ás que días antes definirían como dúas vellas illadas na común soidade.
Tres horas despois da inauguración, chamaron á porta do organizador do evento. Eran as festas patronais. Era a hora de comer, con invitados. Por favor, vai sacar a foto da sala, clamaba unha das mulleres que nela adormecían, corpo contra corpo, unha tarde de verán, no banco de pedra da capela da Cruz.
Escoitar que a fotografía era case unha obra de arte e que a súa imaxe, tanto como a da compañeira, saían reforzadas, tan adorables, tan íntimas… non era razón suficiente. A señora Virxinia suplicaba que tan sequera tiverades avisado, que temos prendas de mellor valía, mais a súa preocupación era outra.
-Por favor, non deixes que a xente nos vexa así, en negro, que parecemos dúas viúvas enloitadas, nosoutras, que aínda campamos de mozas, no único retrato que me sacaron, meu ben, con Lupa.
Non me extraña que non deras unido o acueducto co relato, querida Marina. Cando te iba lendo, estaba vendo a mellor fotografía en blanco e negro da señora Virxinia, trocada pola de tonos en cor. Nese momento venme á cabeza o Acueducto pintado, ou con azulexos. Outra aberración, coma a que quería facer a que desexaba campar de moza.
As miñas comparanzas as veces son así de tolas.
Moitos biquiños.
Non dou unido o acueduto co libro, máis de seguro que non é tal desatino, na súa época tivo que ser “doutra dimensión”. O libro “O rosario e a buguina” tamén o teño eu fresco, aínda que non sería quen de recordar un frase del, quen me dera! Noutra dimensión viviron moitas mulleres ata agora e, de seguro, que aínda algunha segue nese limbo fronteirizo entre a realidade da súa intimidade e a realidade social. Saúdos, Magdalena.
Bos días, Marina:
Cando rematei de ler a tua entrada (moi boa por certo) viñéronme á cabeza duas cousas.
A primeira foi pensar nese tesouro artístico producto da enxeñaría que nos deixou Roma, como é o Acueducto de Segovia, pintado cas cores que un pintor pode ter na sua paleta.
Un desatino, verdade?
A segunda foi unha frase dun libro que se chama “O rosario e a buguina” cando o fillo pensa de sua nai que “Ela vivía noutra dimensión”.
Noutra dimensión tamén vivía a muller que non quería que a viran en branco e negro.
É un gusto lerte sempre. Unha grande aperta.