Pentagrama de excrecións

png-transparent-musical-note-graphy-musical-note-brown-photography-materialMarina Losada Vicente. Chamáballes a atención que cando Luís ía ao  baño, tiraba da cisterna cada pouco. Para uns, significaba que se aburría. Para outras, que non soportaba o seu propio cheiro.

Na cea de nadal, con copas de máis, acabaron falando de cagadas e mexadas, e, dentro do desvarío, alguén preguntou que pasaba coas feces do compañeiro, se resultaban “pegañentas de máis” para que necesitasen ración cuádrupla de auga.

A explicación é ben sinxela: camuflaxe. Preme o botón para non expoñer a oídos alleos a saída ao exterior das súas evacuacións e o bater posterior contra a cubeta do váter.

A cousa non quedou aí, aberta a espita. Luís, que ten a mesa pegada á porta do baño, declarou ser quen de poñer na escala musical, polos ruídos que escoita, incluíndo ventosidades, todas e cada unha das “sentadas” da empresa no inodoro. Asegurou saber o tipo de defecación polo son  do seu impacto, así choque coa louza, así caia directamente na auga. Explicou polo miúdo as diferentes ondas sonoras producidas por un “torpedo compacto”, unha “cagada tipo aspersor”, unha “excreción branda diluída en líquido”, etc.

Cada explicación levantaba a gargallada xeral, mesmo noutras mesas. O compañeiro acadou unha paleta de intensidades musicais propias do máis experto compositor! Mantiña que cada persoa presente acompañaba o empuxe cara ao exterior, do contido das súas tripas, de ruidiños coa boca, agora aberta, agora pechada, pequenos xemidos, suspiros de alivio, aspiracións fortes, ais! Uf!… de gozo por deixar a pesada carga. As risas eran contaxiosas, repito,  ata que empezou a poñer nomes das figuras musicais ás cagadas: Tamara, dúas corcheas; Diana, media fusa; Xoel, unha redonda e media… sacando as cores mesmo á xefa de recursos.

2 comentarios en “Pentagrama de excrecións

  1. Espero que a túa amiga atopara unha solución ao problema. Recórdalle que os sanitarios coñecen, ou deberan coñecer, todas as debilidades do corpo humano. Polo demais, alégrome de que te animes a contar as túas experiencias. Bicos, Naty.

  2. Querida Marina:
    Siento decirte que, ese tipo de “cagada”, comparada con la que yo conozco, se quedaría corta.
    La que yo conocí, no era de “diarrea” precisamente. Eran como una especie de “canicas” parecidas al excremento de las cabras, pero muy duras, muy macizas.
    El problema era de una amiga. Te cuento:
    Como he trabajado en un Hospital, un día me llamó por teléfono y me contó su secreto, ya que estaba preocupada, y mucho más, por el rubor y la vergüenza, si tenía que presentarse en la consulta de su médico y contarle como eran sus “heces caprinas”. Se le hacía cuesta arriba, por eso decidió recurrir a mí, para que viera aquello.
    Cuando me pidió que fuera a su casa para echarle un vistazo a las heces, no podía dar crédito, ni contener la risa, porque más que heces parecían “ás cagadas dunha cabuxa”.- Al final le dije que se pusiera unos guantes y las cogiera, antes de tirar por la cisterna, porque aquello era digno de estudio.
    Para terminar voy a decirte, sin exagerar, que parecían aceitunas, pero con hueso, por eso le pedí; aún tenía los guantes puestos, que intentase pinchar alguna con un palillo. Trabajo le costó porque saltaban de un lado a otro sin poder “ensartarlas” con el mondadientes.
    De verdad Marina que, a pesar del tiempo transcurrido, al recordarlo todavía me río.
    No, la “cagada” esta no era de tipo “aspersor”, era más bien de “metralleta” tal como salían de sus nalgas.
    Y respecto a la música las compararía con la “figura redonda” del pentagrama, porque al salirle estas del trasero, sus ¡Uf! de placer y bienestar, se oían por toda la casa. No, no; de ventosidades o flatulencias nada. Se conoce que al tratarse de unas bolas tan compactas, el margen de expandirse los aromas, era mínimo. En este sentido, solo se oía el “plas, plas”, de dichas bolas, al caer en la taza del váter
    Reconozco que, después de examinarlas con un “exhaustivo rastreo”, llegué a la conclusión, por su tamaño, que bien podrían compararse a los huevos de una perdiz, pero duros, como si de cemento armado se tratase. Hubo momentos en que pensé que el agujero del ano pudiese darse la vuelta como si de un calcetín se tratase, ante los esfuerzos sobrehumanos que tenía que hacer para expulsar aquel tipo de excrementos. Llegó incluso a pedirme una cuchara de palo para que, con el mango, pudiese “hurgar” en el orificio y así facilitarle la salida, a toda aquella gran “cagada”. Es todo.

    Espero que hayas disfrutado de mi historia, como yo he disfrutado de la tuya. Gracias

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *