Galicia e os galegos na poesía castelá XXXVI. Un extravagante: Isaac del Vando-Villar

vandoRomán Arén. Natural de Albaida de Aljarafe, Sevilla, onde nacera en 1890, de formación modernista e saúde mental inestable, militou no ultraísmo con fervor. Fundador da revista <Grecia> (1918-1920), que levou de Sevilla a Madrid, onde dirixiu logo <Tableros>. Xornalista, dramaturgo e poeta, foi amigo de Borges e Delaunay, de Adriano del Valle e Barradas, corresponsal de Pessoa, coñeceu tamén a Marinetti. En 1924 publicou o seu único poemario, La sombrilla japonesa, pero foi autor de moi bos caligramas. Dende os anos 30 abandonou a literatura e dedicouse ao comercio de antigüidades. Morre en Sevilla en 1963. Foi amigo de varios galegos como Carlos Fernández-Cid, a quen dedicou “Poema simultáneo” e Valle-Inclán, ao que lle dedicou “Sol”:

Te he visto una mañana despierto,/bañero de poetas y mendigos,/destripador del vitral de la catedral,/arpa dorada, tibia y matinal.

O poema apareceu por vez primeira en <Prisma> de Bos Aires en 1921, xa que o autor estivo vencellado a Borges e a Bartolomé Galíndez.

Esquecido durante moitos anos, ocupáronse da súa obra Juan Manuel Bonet e Rogelio Reyes (Los papeles perdidos de Isaac del Vando-Villar, 2003), Ademais de Ramón de Carande que o inclúe na súa Galería de raros (1982).

vando2O poema dedicado a Carlos Fernández-Cid, “Poema simultáneo”, aparecera en <Reflector> en 1920. Comenta Bonet que o dedicatario foi ademais amigo de Vicente Huidobro e Guillermo de Torre.

Poema simultáneo

Los niños dormidos lanzan pompas de jabón/sobre los regazos calientes de las amas de crías.//Los crisantemos se marchitan en el búcaro/extenuados de tantos cumplimientos y etiquetas.//Los mozos de café en lugar de sombreros/llevan ciudades redondas de plata y de cristal.//¡Las noches se relevan para depilar a la Luna!/Los payasos envueltos en harina se fríen en el circo.//El fluido de mis poemas apaga las estrellas,/mis versos de pelotari abollan la luna.//¡Nos mojamos porque el paraguas celeste/está acribillado de infinitas constelaciones!//El buzo sonriendo nos mostró entre/los dientes la otra mitad del arco iris.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *