Domingo Regueira. A mocidade cabalga cara ao monte de Santo Alberte. Van con ansia de aparellarse, e corren a botar a tella para acabar co único románico que nos queda na moi nobre, leal e humanitaria cidade. Ao que inventou este neo-atavismo quedoulle a cabeza como a daquel crego, Miguel Molinos, do que dicía o mestre Juan Bautista Martínez Lemiña Seguir lendo Santo Alberte →

Domingo Regueira. Un convoi da armada diríxese cara o suroeste barbancés.  O destacamento penetra na cidade das corredoiras remolcando o requisado tren “Chu-chú”, onde levan persoal sanitario, garrafas de vacinas e arame de espiño.

No  hospital da Barbanza atracou un autobús con  turistas do INSERSO cargados de virus. Seguir lendo SARS-CoV-2 →

Domingo Regueira. Coa a cabeza enchufada nas pranchas, a siña Rodolfa perecía a raíña de In­glaterra coa súa pamela xardín. Leva­ba tres colchóns de espuma, que non se lle vía a cabeza.

Eduardo, que dende a tenda viu pa­sar aquela plataforma, saíu correndo a indagar o que era e, polos zapatos sen cordóns, descubriu que a portadora era a siña Rodolfa.

—Siña Rodolfa, de onde vén con tan­ta carga?

E con voz de bufanda, contesta: Seguir lendo A siña Rodolfa →

Domingo Regueira. Polas húmidas corredoiras, a imprecisas zancadas, o poeta semella cabalgar sobre colchóns de carrupa, debuxándose no contraluz coma un espavento.

Co lapis nunha man e o bloque noutra, os aterrados transeúntes estámpanse contra a parede para que non lles arranque un ollo. Seguir lendo O poeta e a mosca →