Mauricia Ces Quintáns. Empezou a chorar mentres sostiña o coitelo no alto. Antes, afiouno coa precisión dun cirurxián até acadar a milimétrica lisura do gume desexado; comprobou a tensión, o equilibrio. Examinouno dende a punta até as cachas. Baixo a luz fría da lámpada o espello da folla devolveulle un sorriso cegador inoxidable. Verteu a lixivia no estropallo; fregou con insistencia a táboa. Enxaugouna baixo a billa en varias augas; deixouna escorrer, e secouna co pano. Con coidado, depositouna sobre o mesado de mármore. Seguir lendo Hoxe, empanada →

Mauricia Ces Quintáns. Non sabía que era un gato. Facía cousas de felino. Por exemplo, tentaba ruxir, e miaba. Descartado tigre, a pesares de lucir traxe de raia diplomática, negra, sobre fondo agrisado, e darse aire de embaixador plenipotenciario. Faltáballe a melena; tampouco non semellaba tan fero como pintaba, así que, non podía ser león. Seguir lendo Jatomicho →

Mauricia Ces Quintáns. Todos os días. Sempre ás 6:30. Espértano na metade do sono. Sempre co mesmo, chas, da luz, cando prende o fluído da enerxía na vea da lumieira. A evacuación ao abismo das excrecencias matutinas da cisterna e a auga da ducha ciscando nos cristais. Seguir lendo Ruído →

Mauricia Ces Quintáns. Toda a maldade no teu corpo. Toda. Toda a ira. Toda a sen-razón. Toda a violencia.

Meu meniño, como me doe o teu corpo. Como me doe.

Que me importa que o mundo se veña abaixo. Que importa que non quede un home sobre a terra. A ecoloxía. A pandemia. Que me importa.

Os golpes. As patadas. As marteladas. Seguir lendo 15 anos →