Negro & branco

lavar_ropa_interior_Marina Losada Vicente. Mentres os recolle do chan -outra vez de cagarría-, Manuela recorda o tempo no que tiña que refregar a lorda dos calzóns do home no lavadoiro do Riodecima, igual que os mocos dos panos da man, que poñía a remollo, en Ese ou en Omo, a noite anterior. Procuraba ir de cedo e non só porque a auga estaba máis limpa -tamén estaba moito máis fría-, se non por non pasar a vergoña de dar a ver aquelas manchas todas, tan insultantes, no algodón branco. O home non ten paciencia para limparse como é debido, sobre todo despois das enchentes de viño na taberna, que aínda é hoxe o día no que se vai pola pata abaixo cando bebe en demasía. Manuela agradece ter lavadora, bendita sexa, que bo avance, aínda que segue precisando por a remollo a roupa interior de Rafael, en deterxente e lixivia, coma toda a vida.

Agora, na súa vellez, o home vénlle pedir que lle merque calzóns negros. Manuela asegúralle que non os fan, que os que el usa, os de toda a vida, só os fabrican brancos. Cando escoita que colla dos outros, Manuela faille ver que os “slips” son apertados e que el nunca os quixo. Gusta de ter as súas partes soltas, tenllo dito moitas veces, pero o home teima no conto. A Manuela a paciencia non lle dá para tanto e quere saber de onde sacou a idea, despois de que ela o intentara tantas veces, agasallándolle polo santo calzóns que acababan no armario do fillo.

—Os que teño son pouco sufridos, dilo ti sempre! Que me mude decote e eu non fun criado niso! A médica insísteme en que vaia á piscina e terei que ter conta de que non mos vexan, que no branco rechama a …

—A merda -rifoulle Manuela-. A merda! Pois cóidate de que non che miren a raghaña do cu, ou seique a vas a tinghuir de negrho?

5 comentarios en “Negro & branco

  1. Marina: Entre a merda, mocos, calzóns e lavadoiros…Me he desternillado de risa. No me extraña que o Rafael, quisera os calzóns negros… Con tanta “cagarría” o negro desimulaba mais a “cagada”.- El problema era que no le gustaban los “slips”, por apretados, porque le agradaba que sus partes le “colgaran” con soltura.
    Y termino porque la que se va a” escagarriar”, pero de risa, voy a ser yo.
    Me gusta leerte”

  2. Pois non se che coñece esa falta de productividade, querida Marina. Se é así, espabila e non te metas a practicar a lei do mínimo esforzo. No nos deixes sen os teus singulares relatos. Eu estou encantada de toparme rodeada de xente tan cumprida e oposta, como sodes cada un dos que integrades esta Cafetería. Así que continúa demostrando que eres rianxeira, porque todos aqueles que viven xunta a mellor ría debuxada pola imaxinación de Deus, non pode dicir que se lle agota a despensa da imaxinación.
    ¡ Hala, a comprar Duracel !
    Biquiños, reina.

  3. Boa tarde: Nas últimas semanas atópome pouco productiva neste faceta da miña vida, Magdalena. Tiña unha lista de relatos na despensa, da que fun tirando, ademais de algún novo que me permitiu o meu traballo. Con todo, aínda hai dous por publicar. Espero rematar o apuro na próxima semana, polo que intentarei poñerme as pilas. Grazas pola xenerosidade coa que sempre me comentas. Bicos

  4. A unha persoa así de “curiosa” querida Marina, si non muda por el mesmo de hábitos, habería que castigalo con unha só comida. Darlle un bo almorzo e o resto do día que tomase algún tentenpé para que non puxese en perigo o funcionamento do píloro nin o do romanticismo. Seguro que de cintura para arriba, cando iba pola calle levaba as solapas perfumadas e incluso levaría claveteado o oxal do traxe, para así despistar o olor sulfuroso que arrastraban os baixíos.

    O xabón en polvo Ese, e tamén o Omo, qué recordos Marina ! quedan tan lonxanos que parece que xa lavaron a roupa do “Ecce Homo”.

    Espero volver a pásalo así de ven novamente contigo na próxima entrada.
    Biquiños palmeiráns.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *