Jose Lires. Vivimos tempos extraordinarios. O inverno, obrigado polo calendario, dá paso á primavera que nos sorprende estreando unha situación inédita. Unha reclusión forzosa co propósito de evitar a propagación dunha emerxente enfermidade zoonótica. A realidade abócanos a deseñar universos asépticos, lugares confinados entre muros con xanelas convertidas en miradoiros escrutadores de paisaxes alteradas de socate.
Esa xanela á que me asomo día tras día celebrando unha rutina ineludible, permíteme pintar un cadro virtual de escenas cotiás mesturando os elementos visibles con sensacións e lembranzas acubilladas en algures sen se corromper.
Estou a revisar un mundo de ritos estraños, impropios dunha vila bulideira. A xente afeita de máis á parola, desprázase agora con dilixencia, muda. Ninguén semella coñecerse. Cabeza baixa e respiración contida. Signos evidentes de alerta e de certa inquedanza humana que contrastan coa actitude confiada dos paxaros, últimos dinosauros, donos das rúas baleiradas. Eles herdarán a Terra.
Tamén fica baleiro o ar dos sons da vila. As campás da igrexa, terriblemente sometida a unha limpeza da pedra que lle borrou un par de séculos de enriba, só anuncian o paso do tempo. Esquecéronse durante semanas de chamar á misa e de laiarse pola alma dos defuntos.
As palmeiras érguese despeiteadas fronte ao campanario resistindo a súa propia pandemia na alameda. Un espazo que gozamos de nenos elevándoo á categoría de estadio olímpico. Este coliseo sublime daba cabida a torneos de fútbol, reunións de atletismo, ciclismo, e ata eventos de boxeo, loita greco-romana ou mesmo esgrima, cando a cousa se poñía un pouco quente de máis. Podo imaxinala agora convertida nun lugar ermo. Non iamos mal encamiñados outrora cando, polo entroido, a comparabamos coas dunas desertas de Dakar, etapa final do famoso rally que nós parodiabamos.
En días de marea chea o escintileo do mar agroma case imperceptible entre os caóticos volumes de vivendas, reflexo dun urbanismo desatinado, que compoñen a paisaxe urbana. Un efecto luminoso para que o pintor de paisaxes non se esqueza de plasmar o carácter mariñeiro da vila.
Na beira esquerda do lenzo a atención do espectador recae sobre a figura dun pazo. As pólas das árbores centenarias proxectan sombras caprichosas sobre a súa fachada secular, que se deixa aloumiñar por todo ese bosque en loita desigual contra o tedio abafante dos monocultivos de eucaliptos. As distintas tonalidades da vexetación delatan a segregación de especies.
Ao fondo as abas dos montes, salpicadas de pequenas aldeas, vanse adaptando á profundidade infinita dun ceo case sempre polícromo. Un encontro que se resolve mediante un trazo suave, só alterado polas copas das árbores e a impúdica nudez dos penedos rochosos nas chairas graníticas.
A luz albíscase ao final do túnel. Brilla ao lonxe anunciando o comezo da ansiada nova normalidade onde a promesa de encarar unha sociedade máis ética e comprometida cos problemas globais que a ameazan, durará tanto como dura a rabia trala morte do can infectado. Namentres, eu continúo a pintar con palabras a paisaxe dende a xanela teimando por matizar, na escena do cadro, o vento que afaste os nubeiros alén do horizonte.
Moitas grazas Magdalena. O verdadeiro agasallo son os teus comentarios e as citas achegadas, verbas sempre tan amables que non podo máis que reiterarme nos agradecementos.
Biquinhos de volta dende o perímetro confinado, ás beiras do mar enxoito, desta miña/nosa vila de Noia.
Jose
Benquerido Jose:
Permíteme o de “querido” porque así o considero. Precisamente onte, pensei que xa facía tempo que non disfrutábamos da tua presenza textual, e mira por donde… As veces os desexos cúmprense.
Unha vez, don Francisco de Quevedo escribeulle ao capitán Alatriste unha carta na que lle dicía que “A reyes y poderosos siempre hay que darles las gracias, aunque no se tenga de qué, y nunca quejas, aunque se tenga de qué”.
Eu sí, quero facelo, e ademáis tendo de qué, porque nos agasallastes con este precioso texto.
Esa xanela á que te asomas para deixarnos ese cadro virtual da tua Noia, que tamén é un cachiño miña, fai saír a flote a sensibilidade de calquera escéptico, ou negacionista da beleza.
Biquiños palmeiráns, querido Jose.