A Cousa Vermella, de Olga Novo

10261881Fidel Vidal. Que cousa é a Cousa? E a cousa vermella? Talvez esa cousa deberíamos vela como ver-mel(l)a. Como un oco polo que respirar, ou como proposta. Un proxecto sempre ao axexo. Nesta ocasión, o título do libro de Olga Novo (Premio Nacional de Poesía 2020),  A cousa vermella (Espiral Maior, 2004) vén ao caso; ao meu caso. Acontece o mesmo coa poesía en xeral: a funcionar como semente, como seme: o seme que deixas neste verso (p. 13).

Atopámonos diante dunha ilusión ou dunha realidade difícil de dicir? E non digamos se a Cousa vén con maiúscula. Axiña pensei na Cousa freudiana. Unha cuestión difícil de abordar. Malia as dificultades, podemos dicir que ten a súa raíz no desexo, na causa do desexo, quer dicir, na mesma Cousa. Estamos a falar diso mesmo, do que se fala, do falo, o significante “enigmático” que simboliza a vida. Antes a vida () no templo comérciase co teu amor (p. 11).

A Cousa, para Freud, era o “Ben Supremo, algo inalcanzable, inefable” (C. Daneri, 2015). Velaí os deuses futbolísticos, máis deuses que homes, convertidos en imaxes de santos e de santas que adorar, en estampiñas de colección… cámbioche un poema por un cromo de xogador de fútbol (p. 11). Para Lacan a Cousa é o desexo (O desxeo e a súa interpretación, 2014). E de que vai o desexo? Vai de sexo, naturalmente, que non debemos confundir con xenitais. O desexo establécese –non sei se ben estable- nunha falta, nun baleiro sempre insatisfeito. Algo que está (como evidencia) e non está (aquilo a conseguir). Porque é unha fenda, unha mela. É posible encher a falla dunha fenda?  choverá (…) sobre a vulva da muller que violaron cando poñía flores na tumba/ do meu libro de versos. (p. 13)

Xamais se enche un ollal, unha fendedela. Mais está a se anegar constantemente, é dicir, a baleirarse a cada intre tinxida de cor vermella. Non sen antes pousar –tanto na ida como na volta- o sabor do mel na boca, o sabor de Eros, da vida. Porque a palabra é materia, substancia, substantivo, nome, mesmo letra, antes será Vida. E non me toques naquela cousa, e non me toques naquela cousiña… esta cousa virá será mente corazón e cona esta Cousa/ Vermella/ esta Cousa Vermella/ esta Cousa. (p. 134)

4 comentarios en “A Cousa Vermella, de Olga Novo

  1. Grazas Gonzalo polas túas palabras. Con razón engades o título polo que recibiu o premio, “Feliz idade”, que no debín esquecer de apuntalo. Unha aperta e que todo vaia ben. Aproveito para recoñecer e concordar co teu ( meu) Diógenes. Saúde.

  2. Bo día. Canto me alegra ver o teu comentario, Fidel. Sobre todo porque o considero un pequeno agasallo para Olga Novo polo premio que recibiu no 2020, aínda que non foi por este magnífico libro que ti comentas, senón por outro tan fermoso coma ese: “Feliz Idade”. Que todo vaia ben!!

  3. Cada vez que leo todos eses fermosos xogos de palabras, querido Fidel, sempre penso que son incoherencias cheas de sentido, e que efectivamente, esa ilóxica, é consecuente, non é absurda. Por eso sempre lle dou una cantas voltas ao texto para ver se logro quedarme con un pouquiño dese raudal de elocuencia que sempre mostras. Aínda que sei que iso, e pecar de demasiada fe.

    Empezas preguntando “Que cousa é a Cousa ? e eu contéstoche con unha adiviña:
    – Que cousa é a cousa que bate na lousa e nunca se pousa? = É o vento.

    E como falas dos deuses futbolísticos, máis deuses que homes, veume a cabeza aquela xogada de Butragueño cando se lle foi do calzón blanco o que o facía máis home que deus, e o defensa que o cubría quedou tan ofuscado que non pudo evitar aquel fermoso gol.

    SI VIVO NO VIVÍS, porque habrá sUblEvAcIÓn.

    Castos, moi castos biquiños, querido Fidel.

    Non esquezas de mandarme eses palíndromos e pentavocales ideados pola tua gran cabeza, e que conste que non che estou chamando cabezudo.

    1. Loadas sexan as incoherencias con sentido, e digo sentido, casta (?) e atenta Magdalena, e non sentidiño -palabra desgastada por tanto trafego- porque esta ultima chéirame e escaseza, cando nestes tempos tan necesitados andamos de o ter, de ter SENTIDO, en maiúsiculas. As consecuencias desa carencia á vista está: máis contaxios, máis mortos. Os profesionais da saúde non parar de reclamar máis medios e máis e mellores contratos. Onde quedaron os aplausos?
      Non me chamas cabezudo pero dis con todas as letras que teño a cabeza grande. Recollo a indirecta.
      Da foto de Buitragueño seica só quedou reflectida “aquela cousa”. Ai, a dos castos biquiños palmeiráns! Un saúdo e boa sorte. E sentido.

      RAIAR na nOgUEIrA

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *