Marina Losada Vicente. Levo todo o día revivindo a escena. O sitio. A hora. A expresión da súa cara. Todo na cabeza a darme voltas… o momento de vomitalo, o empoderamento que sentín cando me souben capaz… Non foi un alarde de valentía, foi unha decisión meditada, remoída un ano enteiro, que hoxe tomou forma: Se me preguntan, dígolles que non. Se mo insinúan, dígolles que non. Se simplemente o deixan caer, dígolles que non. Se o dan por feito, dígolles que non. Teñen que telo moi claro. Non e non!O primeiro paso está dado. Xacobe, con cara de lelo, queda rumiando o non. Dime que fai falta valor… el non durmiría tranquilo! Mais eu seino certo, non me vou volver atrás. Ben calculados teño pros e contras! Non, non e non!
Fago un repaso dos lugares nos que terei que reiterarme, absoluta, convencida: No traballo: Non. Na carnicería: Non. No salón de peitados: Non. Na pasantía da cativa: Non. E das persoas que o van intentar: Os que xogan a partida con papá, no club de xubilados: Non. Á veciña de 5A, que ten o fillo no instituto: Non. O neno de miña curmá Carme, o que vai á clase de karate: Non. As da coral e a súa teima coa protectora de animais: Non. Que digan de min o que queiran! Non. Non e non e mil veces non!
Van poñerme por tola, seino. Que vou ser a única. Ti saberás o que fas! Sei todo iso e moito máis. Mantereime enteira. Difícil, draconiana, diría eu, mais a decisión está tomada. Direillo alto e claro: Non quero que me ofrezades lotería.
Querida Marina: Como la conclusión del “Non, non e non” de tu estupenda narrativa, se ha hecho esperar… Me has tenido en vilo hasta el final. Tal vez por el momento personal que estoy pasando, los reflejos no me han dado para más.
¡Qué temple! ¡Qué fuerza de voluntad la tuya! Pero aun así… Tendrías que encontrarte con una amiga mía que suele vender algún que otro talonario, por fechas señaladas, para alguna que otra Asociación. Te hago este comentario porque tiene un arte para vender…, que difícilmente te resistirías. Y no dudo de tu “NON”.
Siguiendo con la lotería, mi hija me decía ayer: Mamá, cuando compres lotería mira los décimos, no esperes a que caduquen.- Lo vio en el ordenador diciéndome: yo lo rompería sin mirar.- Imagínate que estuviese premiado…? Te daría un “patatús”.- Me da igual míralo. -Pues esta premiado, y menos mal que es la cantidad de lo que te ha costado el boleto. ¡Uf!, ¡qué sofoco! Solo fueron 6 € perdidos. De ser más, sí, me daría el patatús.
Un abrazo desde la Ciudad Olívica. Y encantada de seguir leyéndote.
Hai persoas, como parece ser a túa amiga, capaces de arrincar un si a unha pedra, cando vende para os demais, sobre todo se é para algunha asociación cultural, deportiva, benéfica… ou para unha ONG. Pola contra, amosan ser incapaces de venderse a si mesmas… Non sei se será o caso.
O de mercar lotería e non mirar o resultado do sorteo é como ter pai pero telo morto. Bicos, Naty.
O mellor da lotería é que che permite gastala antes de que che toque. Un placer, unha trampa. De poñer moito empeño… acaba con frustación. A valentía consiste en pensar que eres capaz de alegrarte de que lle toque a persoas cercanas. Non teño seguridade algunha de que sexa certo. Neste caso non xogar tamén é un xogo. Bicos, Carmen
¡Ai!, Marina, son as dúas da mañá e Magdalena ten a culpa de que estea a estas horas no ordenador: Nomeoume a túa entrada e quero respondela antes de meterme na cama, xa que hoxe non tiven tan siquera un minuto de acougo durante o día.
Rinme moito co remate do artigo. Parece como si te meteras no meu miolo e descubriras as miñas cavilacións á hora de adquirir a lotería do Nadal. Este ano peor que nunca, porque doulle a todalas tendas e demais por poñer dous números a venda. Eu non teño a túa valentia… E se toca, despóis de corenta e seis anos colléndoa sin ver un mal reintegro? Non sexa cousa do demo.
Bonitiños sonos.
¡¡Fas moi ben, querida Marina, fas moi ben!!
Eu, coma a parva, xa teño unha morea de comprobantes gardados celosamente con plena conciencia da sua inutilidade.
Moitos biquiños palmeiráns.
Dicir que non a un boleto ou a un décimo ten o seu risco. A ventura de facelo implica aceptar as consecuencias. E aí estou eu. Entendendo que non me vou a facer rica por ese medio. Bicos!
Moi bó!
Grazas, Pepa. E benvida a este café!.