Da outra banda da ponte de Brooklyn

A ponte americana, tras da que parecen vigas de batea.
A ponte americana, tras da que parecen vigas de batea.

Oliveira Casal. Algunhas mañás, de cando en vez, abrimos os ollos á paisaxe. Como se non tivese estado aí o día anterior. Como se alguén amañase para nós un decorado. A luz ilumina e configura o mundo. Como vampiros que descorren o pano da morte, miramos o universo con ollos novos.Pregúntome aínda quen nos escribe, quen nos encadra na panorámica de cada secuencia. A paisaxe é unha personaxe máis nas ficcións literarias e no cinema. Nalgunhas, a protagonista. Son as denominadas novelas ou películas de atmosfera. O espazo eríxese nunha influencia baixo a que os protagonistas —e o propio lector ou espectador— deambulan e toman decisións.

Vestindo a trama, axudados da música e dos silencios, os elementos da natureza —tamén as paraxes urbanas— constrúen o espazo psicolóxico. O vento asubiando aseitante nas pólas das árbores, as augas turbulentas no incesante correr por unha canle a piques de ser sobrepasada, o sons dun mundo vexetal que se quebra cos pasos invisibles dunha ameaza invisible. Materialidades que son argucias do realizador na posta en escena, na busca dun ritmo metafísico agoniante. O Cabalo de Torino. Dureza erma do contorno traducindo as emocións, a desolación radical dun ser humano desprotexido ante a hostilidade dun mundo sen deuses, deseñado para conter o peso da eternidade en cada instante.

Ser pensante

Pode unha marioneta soñar? Acaso, se cre que soña, non deixa xa de ser un obxecto para converterse nun ser pensante? O espazo paisaxístico da xornada anterior deseña os nosos programas oníricos cada noite. Basta con pensar nunha senda fluvial na entrada da ría, con ver a imaxe dun mansío nun anuncio na beira da estrada ou na pantalla do ordenador ou da televisión.

Esa noite, algo de nós transitará polo verxel edénico desde o que a tribo planeou o asalto á civilización. O azul intenso nas ondas, as corredoiras polas brañas de néboa e as toxeiras. O fuciño e o camiñar das zocas das avoas abríndose paso entre a hostilidade e a exhuberancia. O verde hipnótico nas ondas perimetradas no solpor polas luces desta e da outra banda. Os animais son xente, as árbores, as nubes e a herba que medra no cemiterio son xente. Dersu Urzala.

Mundo real

Nestes tempos que xa son o futuro para a miña e para as anteriores xeracións, a paisaxe extínguese da vida humana. Metaverso, mundos virtuais zugando no cerebro. Her. Para os homes e mulleres do porvir, a vida de diario xa non acontecerá no que chamamos mundo real.

Esta noite volverei soñar que pola corredoira do Tarreo, entre vigas de batea, chego á ponte de Brooklyn. É só cruzala e xa estou nas antigas pistas do Colexio Público Castelao de Rianxo.

Xogarei cos nenos da miña quinta. E, de entre as augas da alegría, xurdirá camiñando cara a min meu avó Alejandro, o Reituxo. Sorrirá e levantará a man dereita, na que me trae o bocadillo. Correrei a abrazalo. Direille que non deixei de querelo nin de acordarme del nin un só día da miña vida adulta. E sentarei collendo coa tenrura toda do mundo a súa man, escoitándolle contos de canteiros e redeiras, mentres saboreo os bocados da paisaxe da miña infancia.

Un comentario en “Da outra banda da ponte de Brooklyn

  1. Oliveira:
    Bonita tu narrativa. ¡Qué recuerdos me trae el puente de Brooklyn! ¡Cuántas veces he pasado por él!
    Y entre esos recuerdos, los niños con quienes jugábamos. Los abuelos con ese cariño y ternura que siempre nos han profesado; unido a las historias que nos contaban. ¡Cómo les queríamos! Eran, para sus nietos, como unos segundos padres. Ahora somos nosotros los que hacemos lo mismo con los nuestros.
    Es el legado que nos han dejado. Su ternura y defenderlos de una “regañina” o castigo de sus padres

    Me gustó el contenido de tu entrada.

    Un saludo.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *