Fidel Vidal. -De verdade que lle deches cun machete na cabeza a túa irmá?

-Que si, muller. Ela descansaba no seu berce.

-Moi forte…

-Visto así, si que parece demasiado forte.

-Estaba esperta ou durmida?

-Durmía como un anxo.

-Coitada.

-Eu era un cativo.

-De malas ideas.

-O especialista dixo que por celos.

-Ai, os celos…! Unha cousa é quitarlle o chupete a un bebé e outra ben distinta o que ti fixeches.

-Seica son condutas nada raras entre irmáns.

-Non serán, pero a cousa ten o seu aquel.

-Non esquezas a historia de Caín e Abel.

-Eses dous eran mozos, xa estaban ben medrados.

-Peor aínda, porque eu era inocente do mal que podería facer.

-No asunto de Caín e Abel a culpa debeuna ter Deus por lle rexeitar os froitos a Caín.

-E Abel que lle ofertou?

-Un año. Era pastor.

-Polo visto Deus non é vexetariano.

-Non o sei.

-O caso foi que me cachou miña nai.

-Poderías acabar nun reformatorio, penso eu.

-Nada diso.

-Pero acabaches na consulta dun psiquiatra.

-E foi quen lle explicou todo.

-E a nena?

-Nada de nada. A machada era de xoguete, un xoguete de goma.

-Uf, que alivio…!