Marina Losada Vicente. Foi como entrou na empresa. Deitada baixo a sombra dunha árbore cuxo tronco ben tería un metro de diámetro. Diante, ao sol, sentan dúas mulleres. O que alí falaron, alleas de todo a que eran escoitadas, formou en Marciala a idea de presentarse diante do dono de Cadeas Atlánticas. Ao día seguinte empezou a traballar como secretaria. Agora ten diante unhas vinte mesas repletas de comensais. Acaba de recibir o consabido reloxo de ouro, premio á súa traxectoria profesional, a dous días de xubilarse. O discurso, repasado pola concelleira executiva, está a un clip do seu dedo, na pantalla que finxe non mirar, como se as palabras brotasen de forma espontánea da súa boca.

Recibe unha foto que non é quen de ignorar. Nela aparece aquela árbore, aquela, sen máis explicacións. Antes de deixar a empresa debe designar a persoa que a substitúa na xunta directiva. Rebeca, ía dicir, mais contense.

A seguinte foto é a tempo real. Ela diante do atril de discursos. Nun varrido visual pola sala atópase coa mirada de Celeste, que pousa o móbil na mesa ao tempo que separa a cadeira para incorporarse, segura de ser nomeada, sabendo, ela tamén, que o vello don Xaime morreu deixando unha filla sen recoñecer, algo ben inoportuno para os plans expansivos da xunta de accionistas. Rebeca, que non sabe aínda quen foi seu avó, tarda en reaccionar cando escoita o seu nome.