Fidel Vidal. A percha, do francés perche ou do catalán perxe, vén ser un pau, unha vara que, co tempo, deu en se converter nun aparello onde colgar a roupa. Roupa noutrora para protexernos das calamidades do tempo e hoxe en día mudouen necesidade de a lucir e cambialacadatemporada. Maiormente tras as pautas que marca o poder que posúe as “marcas”, as patentes, nós vamos seguir o que mande a propaganda ao respecto, polo que nos van tocar as réplicas, as copias, mesmo as pirateadas.
Sempre e cando os modelos sexan axeitados -ídolos, artistas de cine, personaxes de sona-, os demais, en especial os e as adolescentes –na busca dunha orientación ben clara-, son quen de imitalos. En ocasións o seguimento pode transformarse nun ideal obsesivo, coa ilusión de autenticidade de ser eu, de parecerse a alguén sen deixar de ser un mesmo. En suma, de forxar unha identidade. Mais, a modo de guía, a esa idade de incertezascorre o risco de virar en ser un plaxio do modelo. Pero ninguén soña con ser arremedo dealgo pura e sinxelamente externo. Non abonda con presumir daquela roupa oudeste peiteado, e puxa por lanzarse ao auténtico ideal.
De ser copia arríscase adar o salto ao interior,ao que hai debaixo, perigosamente, para ser a cousa intima. No límite, a derradeira cousaque hai no interior é a percha. Eu son a percha, é dicir, eu son auténtica, onde a obra prescinde da escultura para elevar ao seu rango o soporte. Eu son a quen non son (a modelo). O ideal do non-ser, o máis real da intimidade, pois o peiteado ou os vestidos pertencen á imaxinación doutra persoa, do seu creador.
Moitas enfermas de anorexia viven a experiencia deste (non)-ser ideal. Á percha e ao manequín no hai necesidade de os manter. Abaratan custes sabendoque onde non comen dous poden non comer douscentos. Esta individuación colectiva fai que non sexamos nin copia. En puridade, non somos. Porque para ser non se pode renunciar á comida, ao pan, xerador da historia, do proceso histórico que inclúe o curso e a espontaneidade do individuo. No intento de querer ser máis igual, esaxeradamente igual ao suposto núcleo, ao substancial do modelo, o resultado é a “inidentidade” tal como a define Adorno.
Fidel:
Antaño se solían usar aquellas hermosas perchas llamadas “galán de noche” para mantener impecable, al día siguiente, la prenda que iban a ponerse. Todavía se utilizan, pero menos.
Dicen que la primera “percha” apareció en el año 1903 y cuentan que era de alambre. Hoy en día aún existen algunas, pero para mi gusto incómodas porque se tuercen con facilidad. Los trajes se deformaban bastante con ellas. En la actualidad son hechas con otros materiales, como pueden ser la madera y, sobre todo, el plástico.
Si retrocedemos en el tiempo, podemos encontrar este conjunto de perchas (galán de noche) para colgar ropa ya en la Francia del siglo XVIII. Y se empleaban más en los aposentos de los varones. Luego, si nos vamos a las perchas de carne y hueso; esas tan bien “moldeadas” que cuando se mueven, los hombres suelen exclamar: ¡menuda percha!, ¡qué curvas! refiriéndose, por supuesto, a la anatomía femenina. Sin embargo, algunas mujeres son más directas, ya que cuando tienen que resaltar ciertos atributos del hombre, suelen decir: ¡qué tío cachas!, ¡está buenísimo! Como puedes observar hay gustos para todos.
Y pasando a la ética y estética te lo dejo a ti que conoces mejor al filósofo alemán Adorno. Creo era de origen judío.
Mi lectura, respecto a algunos grandes de la literatura, no llega más allá de unos simples comentarios. Para el desarrollo de sus biografías, tenéis a una magnífica comentarista, como es mi querida y admirada Magdalena que, aunque de momento no está por la Cafetería, confío que pronto la tendremos entre nosotros para deleitarnos con sus estupendos comentarios sobre vuestros magníficos artículos.
Es todo apreciado Fidel. Reconozco que me he pasado con las perchas; con decirte que necesitaba alguna y se me ha llenado el armario…
Desde Palmeira, un abrazo.
Moitas grazas aos tres pola vosa benevolencia e caridade pola cal me facedes sentir un pouquiño importante. Sodes un ceo.
Aínda que non podo entrar coma antes, xa que teño que dedicar sin tasa as miñas enerxías a outras tarefas, leo sempre no móbil todalas entradas. Aínda que sexa denoite nunca me esquezo de Barbantia.
Un bico profesor, outro, Naty, e outro algo máis casto, da Castro para Fidel.
Prezado Fidel:
Súmome á túa alegría pola volta de Magdalena. E oxalá que poida ser unha volta regular. Sen ela, aos cafés deste blog fáltalles un dos seus mellores ingredientes.
Aproveito tamén para felicitarte por estes textos que, por ser quen de viaxar desde o erudito ata o chocalleiro, do lírico ao tabernario, tanto me gustan.
Fortes apertas!!
Moitas grazas, Xosé Ricardo, pola túa xenerosidade tamén un chisco tabernaria. Que non nos falte Magdalena. Unha forte aperta e saúde.
Fidel:
¡Qué alegría!
A vuelto Magdalena.
Espero que ya sea para quedarse.
Un beso a los dos.
Supoño que Magdalena nunca deixou de nos acompañar, mais agora agroma cos sinais de novos folgos. Unha alegría para quen contabamos con ela cada día. Benvida. Saúdos para a vosa ben fermosa Palmeira.
Despóis de todo ¿qué é a moda? Coco Chanel dicía que “Todo o que é moda pasa de moda”.
Moitos castos biquiños, querido Fidel.
Despois de todo… botaba en falta a túa presenza neste Café. Benvida, atenta Magdalena. Todo o que é moda, como dicía Coco Chanel, é o que pasa de moda. Mais engadía: O estilo xamais. Sen embargo, algunhas delas regresan de vez en cando, verbo e graza, os chalecos do avó, o corte de pelo “á taza”, os pantalóns anchos, e por aí. Forte aperta e outros tantos castos bicos de volta.