Gonzalo Trasbach.Levaba moito tempo sen decidirme a escribir sobre música, mellor sobre os discos que fora escoitando durante o primeiro trimestre deste ano que vai camiño de converterse en terrible. Pero a chegada da primavera regaloume un bo puñado deles e isto empuxoume a escribir sobre dous álbums, os que máis me animaron e me conmoveron nestes tempos tan convulsos e confusos. O primeiro foi “Never Let Me Go”, o novo traballo de Placebo, que rompe cun longo letargo de nove anos de silencio discográfico por parte dos de Londres.
Desde que publicasen “Loud Like Love” (2013), a banda que lideran Brian Moloko e Stefan Olsdal só asinou dúas gravacións, pero de material que xa estaba editado: “MTV Umplugged” (2015), gravado na capital británica, e a recompilación “A Place For Us To Dream: 20 Years Of Placebo” (2016).
O álbum recentemente estreado, o oitavo dos londinienses, contén un son que remite ao seu mundo sonoro máis clásico, un son ben recoñecíbel e do que fixeran gala en “Black Market Music” (2000) e tamén en “Sleeping With Ghost’s” (2003). Así mesmo sobresae aquí o inconfundible timbre de voz de Moloko, unha voz penetrante, elegante e madura que atravesa escuras e fantásticas paraxes sónicas, coas que é capaz de alegrarlle o día a calquera.
No repertorio, que arrinca cos ecos industriais da hermética Forever Chemical’s, destaca a inquietante Surronded By Spies; a moi popeira Try Better Next Time; a pegadiza Birthday In The Sky. E xa no tramo final, a melancólica This Is What You Wanted, e despois Went Missing e Fix Yourself, como peche exquisito dunha proposta que esconde un marabilloso himno de amor: Beautifull James.
O outro disco que chegou a min para encher de alegría as aburridas tardes asolladas foi “Warm Chris”, o cuarto traballo na curta carreira musical de Aldous Harding, esta neozelandesa de 32 anos que se introduciu na miña nube sonora con “Party” (2017) e “Designer” (2019). É Aldous unha artista dun forte carácter, das que se din de lei, que de momento non parece parar de crecer. Dotada dun impoñente talento natural, necesita pouco esforzo para despuntar, para desescollar, tal como evidenciou nos dous anteriores álbums, pero que agora confirma cunha brillante amplitude de rexistros, mediante os cales se desprende de antigos corpiños: referencias aos espectros do desaparecido Scott Walker ou tamén do po de estrelas que adornaba as melodías da inesquecible Kate Bush.
Neste “Warm Chris” as cancións flúen como a cristalina corrente dun arroio, con gracilidade, con máis dinamismo e parecen máis radiantes ca na súa etapa anterior. E neste sentido, acabamos percibindo, como cando caemos nun adormecemento, nuns instantes de absoluto silencio, que as melodías murmuran ao mesmo tempo que o fan as cousas e os soños orgánicos dos nosos corpos. No tramo final do percorrido, escoitamos ecos da mellor versión da nosa amada Nico, como sucede nas preciosas Staring At The Henry Moore e en Bubbles. Ademais, Aldous é capaz de arrincar na tóxica Leathery Whip a Jason Williams, cantante de Sleaford Mods, un certo ton de sutil pureza, ao facer que non cuspa bile pola boca, algo que non é fácil de conseguir. En definitiva, estamos diante dun espléndido traballo, salpicado con algúns cegadores temas dentro dun, en xeral, magnífico repertorio.
Gonzalo:
Para llegarte, musicalmente, hace falta “tela”. Sin embargo, me gusta leerte porque siempre se aprende, se recoge de las entradas que todos hacéis por aquí.
Una, en ciertos temas, ni “papa”, pero con lo que estoy aprendiendo, acabo em-“papa”-da.
Me encantaría disponer de esa capacidad intelectual de Magdalena y Carmen, pero dentro de mis rudimentarios conocimientos, intento llegar a vosotros para demostraros mi reconocimiento por vuestro alto intelecto del cual me sirvo, de alguna manera, para así poder responderos con cierta “soltura”, si puedo calificarla como tal. Mi cabeza no da para más. Y no digamos de mi gallego, pero ainda así, intentarei seguir asomando o fociño, co voso permiso, pola Cafetería Barbantia. Non te rías de min, eu fágoo.
Gracias y un abrazo.
Moi agradecido, amiga Magdalena. Se mo permites, falas demasiado ben de min. E non é para tanto. Eu tamén sei algo de vellas cancións, pero non tanto coma ti. E das novas vou sabendo cada vez menos. Apertas e moito ánimo.
Queridísimo Gonzalo:
Eu nunca faría como Paganini, que vendeu a súa alma ao demo por alcanzar a perfección na música, pero sí daría algo por saber o que ti sabes dela, e así poder contestarche como te mereces. Se me preguntan quén foi o letrista de “Cucurrucucú paloma” direi nun intre que foi Tomás Méndez, e como me encantaba Frank Sinatra, tamén sei que á sua cuadrilla lle chamaban “Rat Pack” pandilla de ratas, pero de ahí non paso. Non obstante, sei recoñecer a valía de tódolos que sabedes tanto de música, a verdade
é, que sinto envexa. Eres unha persoa poliédrica, complexa, rica en facetas, pois coñezo as diversas cousas que escribes,(non só de música) e non teño maestría literaria para describilas.
Noraboa, e graciñas por todo. Xa me entendes.
Bicos desde Palmeira,