Marina Losada Vicente. Acabo de rematar algo do que me avergoñaría cando era nova. Son agora vella? Vellos son os trapos, non querida? Pois eu hai días que mesmo me sinto así, como un trapo.

Non sentiría vergoña por facelo, que ben está, moi ben, ter iniciativa, senón polo mal que me quedou. E mira que lle puxen empeño. Do un ao dez, cos teus meus ollos de hai vinte anos, a nota sería de menos un. Empurreime en facelo e rematei. Agora podo vestir o pantalón sen medo a ensarillarme cos baixos e romper unha perna, por moito que ti te queixes, con toda a túa soberbia, que xamais reparaches nas dificultades propias dos oitenta anos. Tremenda chapuza, xa o sei, para quen teña ollos que miren tan abaixo, mais non é o noso caso, a día de hoxe.

De vivir a vida ao revés, se primeiro pasásemos pola vellez, aínda que fose un anaquiño de tempo, na mocidade seriamos menos asoballantes cos maiores, dígocho sen acritude, que, como pensabas que todo en ti ía ser eterno, vaticinaches para nosoutras unha senectude con poucas taras.

Sabías que na tenda me pedían cinco euros por subir a basta? Coa pensión raquítica que nos pagaches, como para non intentalo. Sinto ben que foses sempre tan repugnante ou pensas que non recordo o que laricabas da sogra, que parecía mentira que de moza fose costureira! Podes dicir o que queiras, querida eu de outrora, esta vella vai botar a partida véndoselle algunha puntada branca polo lado de fóra do pantalón negro.