Antonio Piñeiro. Antonte lin no xornal que só o 5 % da actividade do cerebro é pensamento lóxico. Cismei para min que o resto, esoutro 95, ten que ser coma a pasta da pintura; unha miola do óso emocional que vai dar á man do pintor, do tubo mundano ao lenzo divino, cargada de paixón e arroiada dos sentidos. Dei niso canda a visión do que nos ten preparado desta vez, por volta do verán, Antonio Pérez. Nin máis nin menos que a súa antolóxica matricial, a colección de Ribeira.

A auga repenícalle nos tornecelos a Fondevila. No adro escachan peletras e xeonllos. Por onda a panadaría de Sinda chega a voz forte e querida de Pepa, a anunciar as misas e os cabodanos. O ar pasa limpo polas xanelas. As mulleres enroscan o molido antes de botar a patela á cabeza. O timbre do Grupo pódese escoitar, na saída da tarde, desde o Campo da Feira ata o do Frade. Luciano fornece de corda e paciencia as nasas do lubrigante. O Urroz chega estomballado de ferro canso.

Antonio espreita nun debuxo, nunha raia de xiz, nun lapis. Está a coller a manda toda do noso acontecer nun pegón da súa espátula. Matínase a pintar redeiras, nenos con bica, alpendres, mans ocupadas, quinteiros, ollos de abraio. Vén pintando do tempo a hoxe, nunha gaveira de exposicións anoada por ese vimbio que sempre ten á man, esa tona recorrente que termina por se converter en sinal de identidade e distingue a boa pintura. Un espírito; unha alma; Ribeira coma alma, coma durame, como xeito de pintar.

Estou a escribilo a poucas datas de que Antonio nolo amose. Está a preparala agora. Enteiramente dedicada a Ribeira. Unha antolóxica aínda inacabada, porque Antonio aí segue; pero unha mostra ?dígollelo? que ha mudecer máis de catro, espectacular, digna da cerimonia íntima dos sentidos.

Ao mármore do Crisol apenas chegan as mans dos abelurios, a bater coa moeda polo vaso de gasosa. Outros van por bicas ao Gran Sol, para lle poñer ás lorchas do Molle Pequeno. No mercado de Bandourrío o ar levanta o chan, e uns pitos coma fabulados ollan polos buracos das caixas de zapatos. Recende a unto e follas de bacallau, e escóitase a Boney M. nun altofalante. Carlos, nas redes deitadas, busca o tres no que prender o atadallo mentres, na xanela de Domingos, outros petís agardan a que comece o Fauna de Félix Rodríguez de la Fuente. É o sentimento ribeirán, intres e intres a agromar millentos na memoria; garfa acumulada de luz e cores insólitas; azul nordés, ar de minio, ouro de raiola, branco de cal.