A bibliotecaria

Ilustración: Belén Rodríguez Pazo
Ilustración: Belén Rodríguez Pazo

María Xesús Blanco. Hai uns días soñei coa biblioteca da miña infancia. Con aquel lugar ateigado de libros acabados de estrear. Soñei con ela e coa ollada entusiasta da súa bibliotecaria. No soño había nenos e nenas a falar en voz alta e a facer moito rebumbio. Remexían os andeis e amosaban unha grande excitación ao tempo que ollaban e tocaban o que había neles. Dende biosbardos extraviados nun comic de Astérix e Obélix a elementos da táboa periódica conversando ao abeiro dunha fotografía de Marie Curie. E sentada nunha cadeira estaba a bibliotecaria. Cun aceno de perplexidade tentaba minguar o contaxio de tanto alborozo. Eu, mantíñame á marxe, como se estivese a velos a través dunha xanela. E no meu colo tiña unha morea de libros que nun intre levaría comigo para a miña casa. Non daba creto a tales cousas. Os soños son así. Estraños e misteriosos.

Lembro que espertei cunha sensación moi agradábel. Despois, mentres preparaba o café temperán da mañá, viñéronme ao maxín varios recordos daquelas primeiras visitas. O certo é que eran tempos de poucos excesos, así que, os nenos da vila, e arredores, vivimos a apertura da biblioteca municipal coma un acontecemento transcendental nas nosas vidas. A bibliotecaria era unha moza afouta que acababa de comezar a súa andaina laboral mais, ás veces, víase desbordada polas maneiras algo salvaxes da rapazada que andabamos por alí. Lembro a ilusión na súa mirada mesturada coa impotencia por manter o silencio, naquel espazo que nos acollía e ao mesmo tempo nos transportaba a outros lugares.

Agora, aquela biblioteca da miña vila natal está nun edificio distinto. Onte, aproveitando que estaba de paso, visiteina. Quedei impresionada. Ten varias salas con ambientes diferentes e un fondo bibliográfico moi amplo. Ao carón dun expositor estaba a mesma bibliotecaria con algúns anos máis, coma todos nós, claro. Amosáballe uns libros de banda deseñada, acabados de etiquetar, a un grupo de adolescentes que pousaban, distraídos, os seus móbiles nunha das mesas da sala. E emocionoume sentir na súa voz o mesmo escintileo entusiasta daquelas tardes da nosa nenez.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *