Alberto Piñeiro. Apenas tardamos unha hora en chegar a Las Claritas e outros corenta e cinco minutos en subir a costa do Bosque Nublado, que deixaba no ar impregados sutís aromas que arrecendían á carballeira de Sabuceda, para acadar a chaira da Gran Sabana, onde as palmas substituían os piñeiros e os bejucos ascendían como silveiras infinitas as rumorosas copas dos monos capuchinos, en pequenas illas de bosque concentradas en cavorcos e vales. Ao longo de tres ou catro horas, porque o tempo perde a súa exactitude cando se espalla no inabarcable, gozamos coa emoción de percorrer a meseta, sen máis horizontes de tepuis ca os da imaxinación e os do GPS, sabedor da presenza latente de Ilú, Tramén e Karaurín, ata que Wadaka-Piapó e Yuruaní xurdiron no solpor entre as nubes que os gardaban dos intrusos. Guiado pola experiencia de pasadas aventuras, Teodoro colleu á esquerda da estrada por un ramal de terra, continuou un breve treito e aparcou o Chevrolet a carón dunha choza indíxena abandonada.
-Aquí teño durmido algunha vez –procurou tranquilizarnos-. Detrás da cabana pasa un río pequeno, de augas cristalinas, no que nos poderemos bañar pola mañá.
O lugar tiña vestixios dun lume recente que, se ben non derrubara as paredes de adobe, si queimara as palmas do teito, polo que intuín que se achegaba unha noite case á intemperie, a non máis de 12 graos de temperatura. Deseguida procuramos leña entre os restos do incendio, xuntámola nun anexo da construción principal e agardamos a que meu sogro improvisara unha grella co teito de arames dunha xaula de pericos. Adobamos a carne de vaca ao xeito do Guárico mentres acendiamos o lume e tomabamos uns grolos de ron para entrar en calor; guindamos despois os chinchorros atando os extremos ás columnas de madeira, e puxémonos a asar e a comer ben quente aquel maná de Valle de la Pascua que aínda se conservaba en perfecto estado grazas á neveira de man de Teodoro. Ao rematar de cear, tomamos café de Carúpano, mergullamos unha vez máis os beizos no ron, rimos a esgalla a conto das ocorrencias de Teodoro e do alcohol e, finalmente, deitámonos cadaquén no seu chinchorro. Tapado cun cobertor que non arredaba a friaxe que entraba polos ocos do entrelazado de nailon, contemplaba fascinado o firmamento máis luminoso da miña vida, procurando o resplandor das estrelas que mellor coñecía: Aldebarán, Sirius, Arcturus, Rigel, Betelgeuse, Castor, Pollux, Vega, Antares, Capella,… E lembrei aquela vez que fixen noite na Curota nunha tenda de campaña, mais non botei en falta nin o canto dos grilos nin o brúo das vacas nin, moito menos, o murmurio dos xigantes de Eolo. Porén, no bosque non reinaba o silencio, e preguntei a meu sogro por un son que sobresaía entre o ruído.
-Parece un xaguar –contestou para a miña sorpresa-. Pero non hai que temer; non virá por nós tendo ao seu alcance presas máis fáciles –confiou mentres se puña de lado e se arroupaba cunha manta de la.
Malia a precupación que un podería derivar da súa resposta, pechei os ollos pensando que ocupaba o chinchorro do medio, polo que tiña menos opcións ca meu sogro e Teodoro de ver acabados os días devorado por un xaguar na Gran Sabana. Sen dúbida o ron tiña o seu mérito tanto nos meus cálculos como na tranquilidade imbuída, e foi por el que puiden durmir coma un oso en inverno toda a noite, sen nada que me interrompese o soño ata o mencer.