Gonzalo Trasbach. I’m ready my Lord. Así di Leonard Cohen (Canadá, 21 de setembro, 1934) na canción que abre “You Want It Darker”, o décimo cuarto álbum do cantante, escritor e poeta canadense, que recentemente acadou a moi honorábel idade de 82 anos. A principal novidade neste traballo do compositor da moi celebrada e aínda lembrada Suzanne é que soa a despedida, a un adeus definitivo tanto da actividade artística coma deste mundo cruel. Hai moi pouco tempo, o pasado 28 de xullo, con motivo do falecemento de Marianne Ihlen, un dos seus grandes amores, e ademais a muller que inmortalizou naquela inesquecíbel e inclasificábel So Long, Marianne, Cohen publicou unha carta que vén confirmar esta hipótese. Dicía isto:  “Ben, Marianne, temos chegado a este tempo no que somos tan vellos que os nosos corpos caen a cachos; penso que axiña te seguirei”.

Amigos e inimigos, queridos todos. Como anticipo dun envelenado pack sónico que vos pretendo regalar para escoitar (ou para tirar á papeleira) no Nadal, vouvos contar algunhas das cousas que me suxire este álbum, que semella ser o punto e final da carreira de Leonard Cohen. E, de feito, todo a punta nesa dirección. Mesmo parece un recoñecemento e o balance da súa longa, densa e intensa traxectoria artística e vital e, en consonancia con isto, e case imposíbel imaxinar un ata logo mellor concibido que esta colección de nove cancións contidas nun intervalo de 37 minutos.

Musicalmente falando, o calendario deste ano arrincou co que moitos cualificaron coma unha xogada mestra: David Bowie anticipando a súa propia morte en “Blackstar” (pensando en facer caixa?). Pois ben, hainos que tamén resaltan que este “You Want It Darker” é un plan similar por parte do canadense para pechar o 2016. E con toda a razón pódese pensar iso, pois a obra é, con toda seguridade, unha das mellores do ano. O disco avanza coma un coro celestial e no seu repertorio hai continuas referencias a esa despedida deste mundo. Na liña de “Popular Problems” (2014) e do excelente “Old Ideas” (2012), e contando de novo coa colaboración de Patrick Leonard coma compositor (o seu fillo Adam é o produtor), no traballo, que respira recollemento e busca nostálxica de paz para a última viaxe, Cohen repasa a meirande parte das paisaxes estéticas que xa transitara ao longo da súa carreira: o característico apoio nas voces femininas, as pasaxes orquestrais, o ton crooner e mesmo o sabor ao folclore grego de Traveling Light.

Por se efectivamente é esta a derradeira travesía polo deserto do reino terreal, lembremos que Leonard Cohen gravou o seu primeiro LP en 1967, cando xa tiña 33 anos: “Songs Of Leonard Cohen”, un disco que na historia da música popular ten sido comparado co “Blonde On Blonde” de Bob Dylan e co “Sgt. Pepper’s” dos Beatles. Aínda que posteriormente editou outros álbums de moita categoría, pero que resultaron pouco recoñecidos e cun existo máis que discutíbel, Cohen non volveu saborear os meles do triunfo até 1988 cando cambiou a guitarra polo sintetizador en “I’m Your Man”. De súpeto, o poeta catastrofista (Everybody Knows), o libertario imposíbel (First We Take Manhattan) era o tipo máis cool do planeta.

Dende aquela até o de agora, polo medio houbo unha retirada nun convento budista, sufriu unha estafa e ficou na ruína económica e, coma consecuencia disto, a volta aos escenarios no 2008, logo dunha ausencia de 15 anos, para facer diñeiro. El sempre recoñeceu que se dedicou á música para facer cartos, porque coma escritor non os conseguía. E na vellez volveu á estrada. Seguramente lembrades o rotundo éxito que acadou no seu paso polo recinto vigués de Castrelos. É unha excelente despedida (se a é).